การให้อภัยและการภาวนาเพื่อความสงบ : หน้า 239/407

เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราควรจะทำในกรณีที่เขาแนะนำแล้วมันไม่เป็นอย่างนั้น เพราะสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นบางทีมันไม่ตรงกัน หรือสิ่งที่ได้ยินกับสิ่งที่เป็นไม่ตรงกัน หรือสิ่งที่สงสัยกับสิ่งที่เราเป็นไม่ตรงกัน เราก็ต้องให้อภัยเขา โกรธไปกุกๆใจเปล่า ๆ ถ้โกรธที่เขาแนะนำเรา ทั้ง ๆ ที่เราไม่ผิดและก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ความขุ่นมัวทำให้เราเสียโอกาสที่จะทำให้ใจโล่งใจหยุด ใจนิ่ง แล้วแถมนำกลับมารูปแต่งคิดฟังชื่นไอที ใจยังไม่ตั้งมั่น เป้าหมายที่จะไปพระนิพพานก็ยังห่างไกล เพราะใจมันไม่็ง เพราะฉะนั้น เราควรจะเปลี่ยนความคิดที่ขุ่นมัวนั้นให้เป็นประโยชน์เหมือนเปลี่ยนขยะให้เป็นปุ๋ย ไม่ว่าเขาจะแนะนำถูกหรือผิด เมื่อมาถึงเราแล้วดีงั้นก็ ถ้าถูกก็ชอบคุณเขา ไม่ถูกก็ให้อภัย เรื่องมันก็จะจบลงแค่ตรงนั้น แต่จะมีอสงสิต คือ ใจสะบาย ใจสบาย และเป็นใจที่ใกล้พระนิพพาน เพราะมันจะไม่ฟุ้งซ่านไปตามล่ำว่า ใครจะไปบอกไปฟ้อง ซึ่งทำให้เสียเวลา และใจขุ่นมัวด้วย เพราะไปสง สัยคนโน้นคนนี้ แต่เดิมเจอหน้าแล้วยิ้มให้กัน แต่ตอนตามล่าชักสงสัยยิ้มไม่ออก ดูหน้าไปก้ะรูป รูปนี้มึง รูปโน่ มึง ใจมันก็ไม่หยุดนิ่ง เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องมาวรณา และไม่ใช่วรรณธรรมดา เรียกว่า มาภาวนา มา แปลว่า ยิ่งใหญ่ การภาวนานี้เป็นสิ่งที่ควรให้ความสำคัญอย่างยิ่งเพราะทำให้เราไปถึงนิพพาน เพราะเหตุนี้พระพุทธเจ้าจึงให้