การเตือนกันในพระพุทธศาสนา : หน้า 199/407

เพราะฉะนั้นการเตือนกันไม่ใช่ของง่าย แม้จะรักและปรารภนาดีต่อเพื่อนสหธรรมมิมากเพียงใดก็ตาม พระพุทธองค์จึงให้มีการปวารณาชั่งกันและกัน โดยไม่นำเอาอาวุโสเป็นอุปสรรคใน การเป็นถ่ายานมิตรถงั้นจึงได้มีการปรารภนระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อย และระหว่าง ผู้น้อยต่อผู้ใหญ่ ถ้าหากได้เห็น ได้ยิน หรือสงสัยว่าขเจ้า ประพฤติ ไม่ถูกต้องตามพระธรรมวินัย ก็ขอให้ อา ศัยจิตที่ประกอบไปด้วยความปรารถนาดี แนะนำ ตักเตือน ข้าพเจ้า เมื่อทราบแล้วก็จะได้พิจารณาดูว่า สิ่งที่เตือนมานั้นเป็นจริงอย่างนั้นหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นจริงอย่างนัน่ ก็ ให้อภัย เพราะผู้ที่ไปบอก ไปแนะนำ หรือผู้ที่เห็นดีดี สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็น จริงอาจไม่ตรงกัน เมื่อไม่ตรงกันก็อาจจะเกิดการเข้าใจผิดก็ให้อภัยกัน แต่ถ้า หกถูกต้อง ก็จะไม่ขุ่นมัว ไม่โกรธ และจะกลับตัวกลับใจ เสียใหม่ ตั้งใจเป็นนักบวชที่ดี เพื่อจะไปสู่จุดหมายปลายทางเดียวกัน คือ อายตนนิพพาน อันเป็นวัตถุประสงค์ของการทำมหาปวราณ สมัยพุทธกาลท่านปฏิบัตินามาอย่างนี้จึงส่งผลให้ผู้บรรลุมรรคผล นิพพานกันมากมาย เพราะว่าหอกจากตัวเราคอยอบรมตนเองแล้วยังมี มุ่งเพื่อนสหธรรมมิตออกเป็นฏามตัวดูแลเราเองด้วย เพราะฉะนั้น กิเลสจึงไม่ได้ช่องที่จะแทรกแซงมาตามอายตนะ ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อไม่มีโอกาสได้ช่องเข้ามา ใจ ก็หยุดนิ่งอยู่ภายใน เมื่อใจ