ชีวิตและการบวชในพระพุทธศาสนา : หน้า 301/407

เพราะฉะนั้นชีวิตจึงมีสูงมีอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันอันตราย เนื่องจาก มือบาม ทุคติ วินิบาต นรก เปรต อสูรเขต สัตว์เดรัจฉาน มารองรับ อยู่ ซึ่งเราและใคร ๆ ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เมื่อได้เห็นภัยในวัฏสงสาร อย่างนี้ จึงสั่งสมบารมี Ere มากจนถึงจุดอิ่มตัวในเพศกษัสสกัสแล้วก็เข้าสู่ ร่มเงาของพระพุทธศาสนา มาบวชเป็นพระภิกษาสามเณร ตั้งแต่บวช ช่วงสั้น ๆ จนกระทั่งบวชช่วงยาวขึ้น เมื่อเรามาบวชอยู่ตรงนี้ได้ ก็ได้ชื่อว่าเป็นสาธารณะ เป็นเพศ อนุอุดมไม่ทั่วไปใคร ๆ ที่จะบวชอยู่ตรงนี้ได้ เพราะมันอยู่ยาก ถ้าหากไม่มีเป้าหมายอย่างชัดเจน เนื่องจากมันมีพระธรรมวินัยเป็นกรอบที่ล้อมเราอยู่ ซึ่งเราจะทำผิดจากกรอบนี้ไม่ได้ มันมีโทษมีภัยรองรับอยู่ กรอบของพระธรรมวินัยนี้ มีเอาไว้สำหรับเป็นสูขชีวที่จะประคับประคองให้ไปสู่พุทธะ ถาเรามีเป้าหมายที่จะทำพระนิพพาน ให้แจ้ง การอยู่ในกรอบของพระธรรมวินัยนั้นก็เหมือนไม่ได้อยู่ คือ จะไม่มีความรู้สึกว่าอดทนหรือคับแค้น ตรงกันข้ามมากับความสุขใจ เบิกบานใจ เพราะเราได้ปลดเครื่องพันธนาการของชีวิตออกไป เลือกแต่กายาวจัยที่เราจะต้องคอยดูแลประคองให้มันอยู่ กับเนื้อกับตัว แล้วก็เดินทางเข้าไปสู่ภายใน เพื่อจะได้เข้าไปถึงพระ รัตนตรัยซึ่งเป็นแก่นของชีวิตที่จะทำให้เราสามารถอยู่ อย่างมีความสุข