การปวารณาและการตักเตือนในพระธรรม : หน้า 316/407

มัวแต่คิดว่าคนนั้นนั่นว่าพวกเรา ทั้ง ๆ ที่เขามาตักเตือนด้วยความรัก และปรารถนาดี เพราะเหตุนี้จึงจำเป็นต้องมีการปวารณากันไว้ว่า ท่านทั้งหลาย ในที่นี้ ถ้าใครได้เห็น ได้ยิน หรือสงสัยว่า เราทำยังไม่ถูกต้องตามพระ ธรรมวินัยก็ควรให้แนะนำ ตักเตือนให้โดยอาศัยความกรุณานั้นช่วย ชี้ม่ทรัพย์ให้ จะไม่โกรธ จะไม่โกรธจะไม่โกรธ จะไม่โกรธ จะไม่โกรธ จงพิจารณาตัวว่าเราได้พลาดผิดพลังจริงไหม ถ้า ไม่จริงก็จะให้อภัย ไม่อึดอัดกัน ถ้าจริงก็จะรีบกลับเนื้อกลับตัวปรับปรุง ตัวใหม่ให้เหมาะสมกับการเป็นนักบวชที่จะทำพระนิพพานให้แจ้ง นี่คือธรรมเนียมปฏิบัติกันตั้งแต่สมวัยพุทธกาล ตั้งแต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ เพราะหลังจากปวารณาแล้ว ก็จะ แยกย้ายกันไปบำเพ็ญสมณธรรม ในสถานที่ร่มเย็นทุกจุดอยอรับ ตามโคนไม้ เรือว่าง ลอมฟาง ตามป่า ตามเขา ห้วยหนอง คลอง บึง ถ้า เพื่อที่จะเสวงหาที่เวก สงัดกาย สงัดใจ สงัดจากเลสทั้งหลาย และ ถ้าเจอกันระหว่างทางก็ดี หรือได้ยินข่าวคราวก็ดีว่า เพื่อนสหธรรมิก รูปใดกำลังจะเผลอ ๆ โผล่ ๆ ก็จะนำเตือนกัน แม้อยู่ไกล ก็จะเดินทางไปหา ไปพูดคุยกันตามภาษาผู้ที่มีความรักและปรารถนาดี ต่อกัน เราก็ปฏิบัติตามกันมาจนถึงปัจจุบันนี้ หลวงพ่อมีความเห็นส่วนตัวว่า เราอย่าให้เป็นแค่ธรรมเนียม ปฏิบัติว่า ทำ ๆ กันไปอย่างนั้นเลย เราควรจะทำมันจริงจัง ให้มัน