ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - คำนี้พระธรรมปิฎก ย่อมนเจริญ ปฎบา
อ. ปัญญา ๓๓๓ วุฒิสุต ของบรรบนัน น วาตมิติ
ย่อมไม่เจริญ อิติ คััั้ม ๗
(อุตโค) อ.อรรคว่า อยู ปูโร ส อ. บุรีโสโต อุปาสุตโต ชื่อว่า
ผู้มีธรรมอันสับแล้วน้อย (อากวน) เพราะความไม่มี เอกสุด
ปัญญาสกุตส ด ว่า แห่งมหาวาสิบมหาวนึ่งหรือ หวิวนิม ปัญญากนั
ว หรือว่า แห่งมหาสับ ท. ๒ หมวด อถา ปน ก็คืออย่างนึ่ง
(อากวน) เพราะความไม่มี (เอกสุด สุตดอคสุด วา) แห่งวรรค
แห่งสูตรวรรรหนึงหรือ (ทวิวน) สูตวาลน (วา) หรือว่าแห่งวรรร
แห่งสูตร ท.๒ วรรร อากวน เพราะความไม่มี เอกสุด สุตตนุดสุด
วา แห่งสูตรสูตรหนึงหรือ ทวิวน สูตวาณนิ วา หรือว่าแห่งมเห่ง
สูตร ท.๒ สูตร ปรฺิกเถน โดยกำหนด สพุทนิตเมน อันนี้ในสุด
แห่งกำหนดทั้งปวง ปน แต่ว่า (อยู ปูโร) อ. บุรีโน๊ อุดมเหตุวา
เรียนเอาแล้ว กมฤฐาน ซึ่งกรรมฐาน อุปิโอ่ อันน้อย อนุญชุนโต
ตามประกอบอยู่ พุทธสุโว เป็นผู้มีธรรมอันสับแล้วมากเทียว (อิติ)
ดังนี้ ตุตก ปณสฺ ใบต ท. เหล่านี้นานา (ปกสุต) แห่งบทว่า
อุปาสุตา อิติ ดังนี้ ฯ
(อุตโค) อ.อรรคว่า ก็เหมือนอย่างว่า พลพทู โ ค. โคพลิพัท
ธีรมานิโน เมื่อจะแก่ คือว่า วาตมานโน เมื่จะเจริญ (วฏฏติ) ชื่อว่า
ย่อมเจริญ (อุดถาย) เพื่อประโยชน์ ตามปฎิบูท แก่มารดาและบิดา
ท. เนวา หมายได้นั่นเทียว วาตฏติ ชื่อว่าอ้อมเจริญ อุดถาย เพื่อ