ความเพียรและการนอนในสภาพความสงบ : หน้า 67/122

ประโยค- คำชี้พระปฐมปฏิทิน ยกพิพัทแปล ภาค ๕ หน้า 66 วา อ. ความเพียรด้วยการนั่งกระหยั่งดีดี มุจิ ยัง สัตว์ผู้มีอันจะพิฆาตเป็นสภาพ อวิฑูณางกุง ผู้มี ความสงบอันยังไม่บ่มพ้นแล้ว โศเนษฑ ย่อม ให้หมดจด น า มาไม่ได้ อิติ ดังนี้ ฯ ( ปฏกุกโท ) อ. การตั้งชื่อว่า น อนสภา ( อิติ ) ดังนี้ ตกู ปกส ในบท ท. เหล่านั้นหนา ( ปกสส ) แห่งว่า นานา สกา อิติ ดังนี้ ฯ อุตโฑ อ. เนื้อความว่า ตกปูฏภูมิโป อ. การ ห้ามซิ่งกัด อิติ ดังนี้ ฯ ภูมิยัญ อ. การนอนบนภาคพื้น คุณทิสสายกา อิติ ชื่อว่าการ นอนบนแผ่นดิน ฯ สนุนจิตรโข อ. รุสลับลบุคคลสังเสมองด้วยดี สรีเร ในสรีระ ทุกบทเปนกานเรน โดยอาการคืออันด้วยเปือนคตม รโซลัล อิติ ชื่อว่าความเป็นแห่งบุคคลผู้มักหมกมุ่นด้วยสุติ ฯ อารทูววิริ อ. ความเพียรอันบุคคลปรารถนาแล้ว อุตถูกภูวน โดยความเป็นผู้กระหยิ่ง อุกฤฏิภูวรณ อิติ ชื่อว่าความเพียรด้วย การนั่งกระหยง ฯ อิทิ อุตรูปิ อ. อรรถรวีวว่า ทิ กี โย มานุโม อ.สัตว์ผู มึอันจะพิฆายตายเป็นสภาพใจ ( จินต์ดาวา ) คิดแล้วว่า อห อ. เรา ปาปฎิสาธาม จักถึง สุทธิ ชิงความหมดจด โลกนิสรสุขวาด อัน บันลิตนบพร้อมแล้วว่ากการแสลงออกไปจากโลก เอ๋า ด้วยอาการอย่างนี้ อิติ ดังนี้ สมาทาย วุตเตย พึงสมาทานแล้วประทับ นุคจริตา ที่สุด