ข้อความต้นฉบับในหน้า
เป็นผู้นำในอุบายนั่นเอง เหมือนเห็นด้วยทิพพัจจุ เมื่อเป็นเช่นนี้พระมหาสัตว์กำหนดด้วยฤทธิ์คือความเป็นผู้นำในอุบายนั่นเอง เหมือนคนยืนดูที่กำลังเลื่อนไปในไห่ ท่มกลางบริษัทที่มีพระราชา เมื่อจะแก้ปัญหาของทรามผมถึงกล่าวคาถาที่ ว่า :-
เราคิดค้นหาเหตุหลายอย่าง บรรดาเหตุเหหล่านี้ เหตุที่
เราจะบอกนั้นแหละจะเป็นของจริงพระผามณ์ เราเข้าใจว่าบูเหาหม้อ
ตัวหนึ่งได้เลื่อนไปอยู่ในไห่ข้าวของท่านผู้ไม่รู้สึก.
ก็แหละพระมหาสัตว์ ครั้นกล่าวอย่างนี้แล้ว จึงถามว่าทรามผมมีไหม
ข้าวตุในไห่ของท่านนั้น ?
พ. มี ท่านบานติิต
ม. วันนี้ เวลาอาหารเช้า ท่านนั่งกินข้าวดูสะสิ ?
พ. ใช่ ท่านบานติิต
ม. นั่งที่ไหนล่ะ ?
พ. ที่จงไมในป่า
ม. ท่านกินข้าวดูแล้ว เมื่อไปดื่มน้ำ ไม่ได้ผูกปาไถ่สะสิ ?
พ. ไม่ได้ผูก ท่านบานติิต
ม. ท่านดื่มน้ำแล้วมา ไม่ได้ตรวจดูไถ่ผูกเลยซิ?
พ. ไม่ได้ดูู ท่านบานติิต
ม. ทรามผมว่าเราเข้าใจว่า ในเวลาท่านไปดื่มน้ำ เข้าไปในไห่แล้ว
เพราะได้กลิ่นข้าวตุตของท่าน ผู้ไม่รู้ตัวเลย ท่านได้มาเท่านั้นแล้ว
เพราะฉะนั้นให้ยกไล่ล่วงไว้ว่ามกลางบริษัท แก้ปากไถ่ออก แล้วเลียงไป
ยืนอยู่ห่างพอควร ถือไม่ท่อหนึ่งเคาะไถ่ก่อน ต่อจากนั้น ก็อกเห็นผู้เหาหม้อ
แม่เมี่ย เข่าฟ่อ ๆ เลี้ยงออกมาแล้วหายสงสัย ดังนี้ แล้วจึงกล่าวคาถาที่
ว่า :-