0 ครั้ง
บทนี้กล่าวถึงความสำคัญของการฝึกฝนตัวเองก่อนที่จะสอนผู้อื่น โดยเน้นว่าการเป็นกัลยาณมิตรที่ดีคือการที่ต้องปฏิบัติตนให้ดีที่สุด เพื่อเป็นแบบอย่างที่ผู้อื่นสามารถเลื่อมใสและปฏิบัติตามได้ การทำดีๆ จะช่วยสร้างความศรัทธาและเป็นแรงบันดาลใจในการปฏิบัติธรรม นอกจากนี้ยังมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยให้ผู้เรียนเข้าใจการฝึกตนเองอย่างถูกต้องและสามารถกลายเป็นกัลยาณมิตรในอุดมคติได้ การตระหนักถึงการฝึกตนเพื่อเป็นกัลยาณมิตรในระดับที่สูงขึ้นเป็นการเปิดประตูสู่ชีวิตที่ดีและการเข้าถึงสวรรค์นิพพาน
- การฝึกตนเป็นกัลยาณมิตร
- ความสำคัญของแบบอย่างดี
- การส่งเสริมธรรมะผ่านการปฏิบัติ
- ความศรัทธาและแรงบันดาลใจ
- วัตถุประสงค์ของการศึกษา