การทำหน้าที่กัลยาณมิตรต่อตนเอง : หน้า 59/142

บทที่ 4 การทำหน้าที่กัลยาณมิตรต่อตนเอง ผู้ได้ชื่อว่ากัลยาณมิตร หมายถึงผู้ที่อุดมด้วยคุณธรรมความดีทั้งภายในและภายนอก การจะประสบ ความสำเร็จในการทำหน้าที่กัลยาณมิตรต่อคนอื่นนั้นต้องเริ่มต้นที่ตัวเองก่อน เหมือนดังพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ครั้นเสด็จออกผนวชเพื่อแสวงหาโมกขธรรมแล้ว ก็มุ่งมั่นทำพระนิพพานให้แจ้ง เมื่อได้ตรัสรู้เป็นพระอรหันต สัมมาสัมพุทธเจ้า และทรงทำหน้าที่เป็นกัลยาณมิตรให้แก่ตนเองจนได้ชื่อว่าเป็นผู้สมบูรณ์ด้วยวิชชาและจรณะ แล้วทรงทำหน้าที่ยอดกัลยาณมิตรแก่มนุษย์ เทวดา พรหม รวมไปถึงสรรพสัตว์อีกมากมายนับไม่ถ้วน ตราบ วันเสด็จดับขันธปรินิพพาน การทำหน้าที่ยอดกัลยาณมิตรแก่เหล่าเวไนยสัตว์ของพระองค์จึงประสบ ความสําเร็จเกินควรเกินคาด 4.1 การฝึกฝนตนของกัลยาณมิตร ผู้ที่ประสบความสำเร็จในการทำหน้าที่กัลยาณมิตร คือผู้ที่รักในการฝึกฝนตนเอง ทั้งกาย วาจา ใจ หมั่นปรับปรุงแก้ไขตนเองในทุกรูปแบบ ยอมสละทิฏฐิมานะอันจะเป็นอุปสรรคต่อการทำหน้าที่กัลยาณมิตร มองเห็นประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นแก่ตนเอง เกิดขึ้นแก่ผู้ที่ตนเองจะออกไปทำหน้าที่แนะนำแสงสว่าง แห่งธรรม และประโยชน์อันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นต่อมนุษยชาติ ดังนั้นเราจำเป็นต้องศึกษาหลักธรรมในการพัฒนา คุณภาพชีวิตของการเป็นกัลยาณมิตรที่ดีเอาไว้ 4.1.1 สัปปุริสธรรม 7 ประการ คุณธรรมของผู้ที่จะเป็นกัลยาณมิตรของโลก 1. ธัมมัญญู รู้จักธรรม ต้องมีธรรมะประจำใจที่สามารถเป็นแนวทางในการสอนตนเองและคนอื่นได้ ไม่ใช่เป็นคนหลักลอย มีความเข้าใจและแตกฉานในคำสอนของพระพุทธเจ้าในระดับหนึ่ง ต้องหาโอกาสศึกษา ธรรมะในพระไตรปิฎก ศึกษาจากการฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ หรือจากการอ่านหนังสือธรรมะ เป็นต้น 2. อัตถัญญู รู้จักอรรถ คือ ทำความเข้าใจในเนื้อความต่างๆ ได้อย่างแตกฉาน จนสามารถนำไปใช้ ประโยชน์ได้อย่างถูกต้อง รู้ความมุ่งหมายของหลักธรรมนั้นๆ ว่ามีวัตถุประสงค์หรือเหตุผลอย่างไร อีกทั้ง สามารถตีความหมายของผู้ที่ตนเองไปทำหน้าที่กัลยาณมิตรให้นั้นว่ามีจุดประสงค์อะไร เมื่อมีปัญหา สามารถ แก้ไขให้ได้ ธัมมัญญูสูตร, อังคุตตรนิกาย สัตตกนิบาต, มก. เล่ม 37 ข้อ 65 หน้า 236-240. 50 DOU บทที่ 4 การ ทำ หน้าที่ กัลยาณมิตร ต่อตนเอง