บทเรียนเกี่ยวกับกัลยาณมิตรในพระพุทธศาสนา : หน้า 19/142

พระหลวงพ่อก็กล่าวตาม พร้อมทำจิตให้เลื่อมใสในการบูชา และในทันทีที่ทำจิตให้เลื่อมใส ทันใดนั้นเทวโลกปรากฏขึ้นแก่ท่าน กล่าวคือ มีภาพนิมิตที่ปรากฏเป็นสวนนันทวัน สวนจิตรลดาวัน สวนมิสสกวัน สวนปารุสกวัน และวิมานทั้งหลาย และเหล่านางฟ้าฟ้อนรำ มารายล้อมท่านไว้ ท่านจึงกล่าวว่า “หลีกไปเถิดโสณะ หลีกไปเถิดโสณะ” พระโสณะประหลาดใจ จึงถามว่า “อะไรหรือหลวงพ่อ” พระหลวงพ่อ จึงกล่าวว่า “หญิงเหล่านี้ คือ โยมผู้หญิงของคุณ กำลังมา” ซึ่งหมายถึงเหล่านางฟ้าที่มาปรากฏให้เห็น และเข้าใจว่าคงเป็นญาติโยมที่เป็นหญิงของ พระโสณเถระกำลังมา พระโสณเถระจึงดีใจว่า บัดนี้สวรรค์ปรากฏแก่หลวงพ่อแล้ว นั่นหมายความว่า คตินิมิต ที่เกิดขึ้นหลังจากการบูชาเจดีย์ เป็นนิมิตที่ดีและจะนำหลวงพ่อไปสู่สุคติอย่างแน่นอน จากเรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่า แม้บุคคลนั้นจะอยู่ในเพศนักบวชก็สามารถทำหน้าที่กัลยาณมิตร ต่อบิดาได้ โดยท่านได้ชักชวนบิดามาบวช และก่อนจะตายก็ได้พามาสักการบูชาเจดีย์เพื่อให้มีคตินิมิตที่ดี หรือเพื่อให้จิตใจของบิดารำลึกนึกถึงแต่ภาพที่ตนเองทำดีจากเรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นว่า ความเป็นกัลยาณมิตร นั้น มีความสำคัญอย่างยิ่ง สามารถแนะนำหรือชี้ทางสว่างแก่ชีวิตได้ แม้ขณะกำลังจะละจากโลกก็ตาม เรื่องพระสารีบุตรทำหน้าที่กัลยาณมิตร สมัยหนึ่ง มีนักบวชชื่อสญชัยปริพาชกอาศัยอยู่ในพระนครราชคฤห์ พร้อมด้วยปริพาชก บริษัทหมู่ใหญ่ซึ่งเป็นศิษย์ จำนวน 250 คน ครั้งนั้น พระสารีบุตร พระโมคคัลลานะ เมื่อยังไม่ได้บวชใน พระพุทธศาสนา ท่านมีนามเดิมว่าอุปติสสะและโกลิตะ ได้ศึกษาและประพฤติพรหมจรรย์ อยู่ในสำนักสญชัยปริพาชกท่านนี้ ทั้งสองได้ทำกติกากันไว้ว่า ผู้ใดบรรลุอมตธรรมก่อน ก็ขอให้ผู้นั้นได้บอกอมตธรรมแก่อีกคนหนึ่งด้วย วันหนึ่ง ขณะนั้นเป็นเวลาเช้า พระอัสสชิ ซึ่งเป็นหนึ่งในพระปัญจวัคคีย์ที่บรรลุธรรมแห่ง พระพุทธองค์แล้วได้ถือบาตรจีวร เข้าไปบิณฑบาตยังพระนครราชคฤห์ ท่านเป็นผู้มีกิริยามรรยาท น่าเลื่อมใส มีนัยน์ตาทอดลง ถึงพร้อมด้วยอิริยาบถ สารีบุตรปริพาชกได้เห็นพระอัสสชิ กำลังเที่ยวบิณฑบาตใน พระนครราชคฤห์ และเห็นกิริยามรรยาทอันน่าเลื่อมใส จึงเกิดความดำริว่า บรรดาพระอรหันต์ หรือท่านผู้ได้บรรลุพระอรหัตมรรคในโลก ภิกษุรูปนี้คงเป็นผู้หนึ่งแน่ ถ้ากระไร เราจึงเข้าไปหาภิกษุรูปนี้ แล้วถามว่า ท่านบวชเฉพาะใคร ใครเป็นศาสดาของท่าน หรือท่านชอบใจธรรมของใคร? 1 มหาขันธกะ, พระวินัยปิฎก มหาวรรค, มก. เล่ม 6 ข้อ 64-72 หน้า 122-128 10 DOU บทที่ 1 ก ล ย า ณ ม ต ร คือ อะไร