ความทุกข์ของผู้ชะล่าใจ : หน้า 31/218

ความทุกข์ของผู้ชะล่าใจ ใครที่มาถึง ณ จุดตรงนี้ ที่องค์พระผุดขึ้นมาทีละองค์ หรือยังไม่ผุดขึ้นมา ก็แล้วแต่ จงหวังแหวนสิ่งที่คุณค่ากว่า ชีวิตของเรา เพราะสิ่งนี้จะเป็นที่พึ่งของเรา จะปิดประตูบายน เปิดประตูสวรรค์ อบายไม่ต้องไปเลย มีแต่สุดดีเป็นที่ไป และก็จะมีสุขในปัจจุบันที่ได้เข้าสึง ที่จะเตือนอย่างนี้ เพราะว่ามีหลาย ๆ ท่าน บุญเก่านำมาให้ถึงจุดที่หยุดนี้ในระดับที่ผุดขึ้นมาจะองค์ ก็เลยนึกว่ามันง่าย เกิดความชะล่าใจว่าจะทำเมื่อไรก็ได้ ส่วนมากก็จะเกิดขึ้นกับผู้มาใหม่ ที่ยังไม่เคยปฏิบัติธรรมเลย ใจยังอินโนเซ่นท์อยู่ เรื่องไม่มากเหมือนผู้มาก่อนที่รากก็เลยยากนาน แต่ที่นี่ผู้มาใหม่พอได้ถึงตอนนี้ มักจะชะล่าใจว่าจะทำเมื่อไรก็ได้ แล้วก็ทอดธุระไม่ฝึกต่อ ไม่รักษา ไม่ห่วงแหนนอ้าไว้ ในที่สุดองค์พระที่เห็นก็เลื่อนหายไปจากใจ แต่จริงๆ ท่านไม่ได้หายไปไหน ยังอยู่ในกลางกายเหมือนเดิม เป็นแต่เพียงใจของบุคคลนั้นอย่ายบออกมา เพราะในชีวิตประจำวันมีเรื่องที่ทำให้ใจหยาบอยู่ตลอด ๒๔ ชั่วโมง ทั้งตื่น ทั้งหลับ ทั้งฝัน มันก็พร้อมที่จะดึงใจเราออกมตลอดเวลา พอมีใจออกมาก็หยุดเลย เพราะมันแต๋ไปเพลินทำอย่างอื่น ซึ่งก็ไม่ใด้มีความสุขหรอก แต่พออบิญญ่าเก่าสิกเตือนใจหรือเมื่อเจอกาลมิตรงถึงเรื่องที่ตัวเคยได้ หรือไปสะกิดใจ แอ นี่เธอยังเห็นองค์พระอยู่ไหม ให้รักษาวันนะ เอาล่ะสิ ตอนนี้พยายามจะมองให้เห็น มันก็ไม่เห็นแล้ว เพราะว่าใจไม่ละเอียดเหมือนเดิม มันเป็นความหยาบความตั้งใจไปโดยไม่รู้ตัว