การบวชและการสืบทอดพระพุทธศาสนา : หน้า 168/218

เวลาที่เหลืออยู่นี้ ครูไม่ใหญ่และอยากจะเน้นเฉพาะพระภิกษุที่มาทำเป็น พิเศษ เพราะเรามีเวลาจำกัดในพศสมะ ซึ่งเป็นเพราะอนุสงค์ว่าเรา จะเข้าสู่เพศสมะได้ไม่นานเลย ต้องวางภารกิจเครื่องกังวลใจซึ่งมี มากมายในทางโลก และบุญเก่าที่ได้ส่งสมมาให้ได้บำเพ็ญเนกขัมมบารมี กันต่อในชาติที เราเจอมีโอกาสได้บวชในคราวนี้ เมื่อเราบวชช่วงสั้น ทำอย่างไรให้การบวชครั้งนี้เป็นประวัติศาสตร์ ชีวิตอันงดงามของตัวเรา ใบฐานที่เราได้มาด้วยอายุพระพุทธศาสนาสืบทอด ไปอีกพรรษาหนึ่ง อายุพระศาสนานี้สืบทอดกันไปเป็นวัน ๆ นะ สืบทอดได้ เพราะมีนักบวช ถ้ามีนันบวชก็เป็นวัดร้าง ถ้่าวัดร้างหมดประเทศ พระพุทธศาสนาก็หมด เพราะฉะนั้นการบวชจึงเป็นการสืบทอดอายุ พระพุทธศาสนา เป็นเนื้อนาบุญ และจะได้โอกาสศึกษาพระธรรมวินัย ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไว้สำหรับเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต หลังจากที่เราลาสิกขาแล้ว สิ่งที่ทำให้เรามีความปลื้มปีติจากภูมิใจเมื่อเราลาสิกขาไปแล้ว ก็คือการ ปฏิบัติตามพระธรรมวินย่อย่างเคารงครรต ศึกษาทั้งปรับ ปฏิบัติ ปฏิวอ ให้ สมบูรณ์ เท่าที่โอกาสจะอำนวยเวลาให้ แล้วถ่ายลงมากว่านั้น สิ่งที่จะไม่ ลืมกันเลยและเป็นสิ่งที่สุด ก็คือการปฏิบธรรมให้เข้าถึงพระในตัว ตรงนี้เป็นสิ่งที่เราจะลืมไม่ลง คงไม่ลืม ปลีกล้างชาติ แล้วก็ปลื้มกันทุกชาติ เรารู้สึกวิตกจรแล้ว ๔ ส สบาย สมใจ เมตตา สงเคราะห์ ให้มีสติก็คือ เอาใจ มาอยู่กับตัวของเรา มาหยุดมานิ่งภายในอย่างสบายน ฯ ให้ต่อเนื่องทั้งวัน ทั้งคืน เหมือนเป็นผู้มีรัตนีเดย์วาทั้งวันทั้งคืนเลย แล้วก็สังเกตว่าเราทำถูก หลักวิตชาหม เขามมากเกินไปไหม อยากได้มากเกินไปไหม ระวังหรือเกรง