การบวชและการประพฤติตนตามพระธรรมวินัย : หน้า 201/218

เมื่อมาบวชแล้วก็ต้องมีพระธรรมวินัย คือกรอบของพระ สู่ทางของพระ ให้ไปสู่พระนิพพาน เหมือนจิ้งจกของนักที่ทำไปสู่เชยอย่างนั้น ที่นี้ สำหรับพระภิษุที่เข้ามาบวช ที่ท่านเป็นพระอริยบุคคลก็หมดปัญหา แต่ที่ ยังเป็นปุถุชนมีเลสอลีย์ แต่ก่ำำทำความเพียร โอกาสผิดพลาดก็มีอยู่ เพราะฉะนั้นจึงต้องมีการปรารภกันในวันสุดท้ายก่อนออกบวชว่า ถ้าใครเห็น ใครได้ยิน หรือสงสัยว่าอภิรูปใดรูปหนึ่งประพฤติไม่ถูกต้องตาม พระธรรมวินัยซึ่งจะทำให้เน้นชำต่อการไปสู่พระนิพพาน ก็ให้ตกเตือนกันได้ เหมือนชี้ชุมทรัพย์ให้กัน เมื่อปวารณาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติธรรม ตามป่าตามเขา ห้วยหนองคลองบึง โคนไม้บ้าง เรือนว่าง ลอยฟาง ป่าช้า บ้าง การไปแสวงหาที่เวกุฏิธรรมมิไม่สะดวกสบาย ต้องเสี่ยงภัยต่อ โรคภัยไข้เจ็บบ้าง คนภัยคนพาลบ้าง ภัยธรราชบ้าง สัตว์ร้ายนบ้าง คนร้าย บ้าง เพราะฉะนั้นมันเสี่ยง ดังนั้นจึงต้องช่วยแนะนำนัดกัน หรือแม้ประพฤติตรงตามพระธรรมวินัย แต่เกิดมีความกระสันอยากสัก คืออยู่ ๆ เกิดความรู้สึกอยากเป็นมรรวาสขึ้นมาเฉย ๆ ตอนแรกก็มีอารมณ์ อยากเป็นพระ แต่บังไปนั้นมันไม่เห็นสักที มันมีด มันเมือ นั่งหลังขด หลังแข็งไม่เห็นสักที เห็นญาติโยมที่เข้าวัดมาทำบุญ โอ้โห นั่งเบนชมอย่างนี้ โรส-รอยอย่างนี้ ครอบครัวก็ดีมีความสุข ดูอบอุ่น มีกุลเล็ก ๆ น่ารัก น่าเอ็นดู เกิดความรู้สึกอยากจะเป็นอย่างนั้นบ้าง เกิดความกระสันอยากสัก ถ้าเห็นใครเป็นอย่างนี้ หรือมีทีท่าว่า จะเป็นอย่างนี้ ก็ต้องอาศัยความรัก และปรารถนาดีต่อเพื่อนสหธรรมิก ต้องไปเป็นกัลยาณมิตรให้ จะได้ดีฉัน