การปฏิบัติธรรมและแรงบันดาลใจ : หน้า 114/218

เพื่อที่จะได้เกิดแรงบันดาลใจในการประพฤติดีปฏิบัติธรรมกันให้ได้ เพราะบางทีเรามีความพยายามผิดพลาดตั้งแต่ต้นพรรษา แต่พอทำไปทำมา บางคน นั่งแล้วไม่ค่อยได้ผลก็จะซะเบื่อ ๆ ท้อ ๆ จึงจำเป็นจะต้องมาต่อกย้ำซ้ำเดิมกันทุกวัน ไม่ขาดเลยแม้แต่วันเดียว ที่ยังไม่ได้ผลเพราะทำไม่ถูกหลักวิชาหรือไม่ถูกวิธีเท่านั้น บางคนก็ ตั้งใจมากเกินไป บางคนก็ ยอหย่อนเกินไป ไม่พอความพอดี เพราะฉะนั้น สุขที่เกิดจากสมาธิเลยไม่เจอ ไม่เจอเลยเนื่องหน่าย หรือบางทีคาดหวัง นั่งแล้วต้องให้พบพระกันเลย ซึ่งในภาวะปฏิบัติจริง ๆ แล้วไม่เป็นอย่างนั้น ไม่ค่อยเจอใครที่นั่งปุ๊บแล้วเห็นปล่อย นาน ๆ ก็จะมีมนุษย์พิศษสักคนหนึ่ง ซึ่งส่วนใหญจะเป็นเด็ก ๆ มากกว่าผู้ใหญ๋ เหตุที่เด็กกับผู้ใหญ่มีพฤติกรรมปฏิบัติธรรมได้ผลต่างกันในเวลาเท่ากัน ก็เพราะว่า เด็ก ๆ ไม่ค่อยเอาไปใช้ดอะไร ยังไม่ได้ผิดจออะไร มากมาย นัก แต่ผู้ใหญ๋ต้องรับผิดชอบชีวิต มีภารกิจ มีเครื่องกังวลใจมาก เราจึงค้นเคยกับระบบความคิด ใช้จินตนมยปัญญากันมาก คือต้องคิด ต้องพินิจ พิจารณากันไป ซึ่งมันสวนทางกับการเข้าสู่ธรรมภายในตัว การเข้าสู่ธรรมภายในตัว ใช้ระบบไม่คิด หรือคิดคิดเรื่องเดียว เด็ก ๆ จะเข้าใจวิธีการได้ง่ายกว่าผู้ใหญ่ ทั้ง ๆ ที่ผู้ใหญ่ผ่านการเป็นเด็กมาก่อน แต่ก็หลงลิมอารมณ์ดี ๆ นั้นไป ก็มาใช้วิธีคิดแบบผู้ใหญ่การปฏิบัติธรรมจึงไม่ได้ผลเท่าที่ควร ได้แต่บันทิบารม์เป็นผลปลายให้ได้บรรลุมรรคผลนิพพาน แต่ไม่ได้ประสบการณ์ภายใน นาน ๆ ก็จะเจอใหญ่สิ่งคนหนึ่งที่นั่งเป็ยปืน ปกติแล้วก็ไม่ค่อยจะชิดเท่าไหร่ ดังนั้นถ้าผู้ใหญ่ทำจิตใจเป็นเด็ก ๆ ไม่คิดอะไร