ข้อความต้นฉบับในหน้า
23
0 0 0 0 5 0 ปี ใ ห ม่ แ ก น้ อ ง เ ณ S
พี่เณรดูองค์พระไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุขใจ ไม่อยากไปไหนเลย
อยากจะอยู่แต่ในกลางองค์พระ
สักครู่ก็เหมือนถูกฉุดวูบเข้าไปในกลางความสว่างกลาง
องค์พระ แล้วก็เห็นองค์พระองค์ใหม่ผุดซ้อนขึ้นมาอีก ผุดขึ้นมา
ทีละองค์ๆ แล้วขยายกว้างออกไป องค์พระแต่ละองค์ที่ขยาย
ผ่านตัวพี่เณรไป ก็เหมือนกับทำให้ตัวพี่เณรใสสะอาด
บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น
ตอนนี้พี่เณรมีความสุขจังเลย เป็นความสุขที่ไม่เคยเจอมา
ก่อนในชีวิต จนอยากจะตะโกนออกมาว่า “สุขที่สุดในโลก
เลย!”
องค์พระก็ผุดซ้อนๆ ขึ้นมาเร็วขึ้นๆ ต่อเนื่องกันไปอย่างไม่
ขาดสาย จนเห็นองค์พระเรียงต่อกันเป็นสาย สว่างโล่งในกลาง
กาย องค์พระได้พรั่งพรูขึ้นมาพร้อมกับความสุขที่ไม่มีประมาณ
ยิ่งดิ่งเข้าไปภายในมากเพียงไร ปริมาณของความสุขก็ยิ่ง
เพิ่มพูนมากขึ้นเพียงนั้น เหมือนตัวพี่เณร องค์พระและความ
สุขกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ยังกับพี่เณรแช่อิ่มอยู่ใน
ความสุขกลางองค์พระ สุขจนสุดที่จะประมาณได้ เกิดความ
ปลาบ ปลื้ม อิ่มเอิบ เบิกบานใจตลอดเวลา
แม้เวลาพี่เณรเลิกนั่งธรรมะแล้ว ลุกขึ้นเดิน ทุกย่างก้าว
ก็เป็นก้าวแห่งความสุข ก้าวแห่งความเบิกบาน จนความสุข
นั้น ได้แผ่ซ่านออกมาจากภายในสู่ภายนอก และเผยออกมาเป็น