การเดินทางของสามเณรในกรุงเทพฯ : หน้า 32/178

8 พี่ 1 ณ ร ส อ น น อ ง 2 นอกจากนี้ยังหารถมาส่งที่ตัวจังหวัดด้วย พี่เณรสองรูป นั่งรถไฟเข้ากรุงเทพฯ ด้วยความตื่นเต้น และอธิษฐานขอให้ได้ อยู่วัดที่ดีและได้เรียนบาลีสมความตั้งใจ พอลงรถไฟที่หัวลำโพง ก็รู้สึกตะลึงในความใหญ่ของ กรุงเทพฯมาก ไม่รู้จะไปทางไหน พี่เณรจึงเดินไปถามโยมกลุ่มหนึ่ง แทนที่เขาจะตอบกลับมองหน้ากันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพื่อน สามเณรจึงสะกิดแล้วกระซิบว่า “อย่าเว่าลาว ให้เว่าไทยกับเพิ่น” พี่เณรจึงถามเขาใหม่ด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยจะชัดนัก เขาจึงบอกทางไปวัดให้ ตอนจะข้ามถนนพี่เณรไม่รู้จักสัญญาณ ไฟเขียวไฟแดง กลัวรถจะชนมาก เวลาข้ามถนนทีก็ต้องเดินตาม เขาไป พอขึ้นรถเมล์ก็ต้องระวัง กลัวโยมผู้หญิงจะมาถูกตัว เพราะคนแน่นมากเหลือเกิน กว่าจะถึงวัดนั้นได้ต้องนั่งรถหลาย ต่อด้วยความทุลักทุเลจริงๆ พอไปถึงวัด ถามหาพระที่เจ้าอาวาสท่านแนะนำ อนิจจา! พระรูปนั้นย้ายไปอยู่วัดอื่นเสียแล้ว พี่เณรจึงต้องออกเดินทาง ไปหาวัดอื่นอยู่ เพราะพระที่นั่นบอกว่า “ผู้ที่จะมาอยู่วัดนี้ได้ ต้องสอบได้นักธรรมเอกเป็นอย่างน้อย หรือไม่ก็สอบได้ประโยค ๓ แล้ว หรืออีกอย่างหนึ่งต้องสอบเข้า ด้วยการท่องบาลีไวยา กรณ์เบื้องต้นให้จบ” พี่เณรไม่เคยท่องมาเลย จบแค่นักธรรมตรี เท่านั้นเอง จะเอาความรู้ที่ไหนมาสอบเข้า จึงไปขอเข้าอยู่ที่วัดอื่น