บทเรียนจากการเป็นพี่เลี้ยงของพระภิกษุ : หน้า 112/178

10 พี่ เ ณ ร ส อ น น้ อ ง 8 บางครั้งพี่เณรกำลังจำวัดอยู่ด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก็ต้อง ตื่นขึ้นมากลางดึก เมื่อมียุวฯ มาปลุกให้ไปเป็นเพื่อนเข้าห้องน้ำ เพราะกลัวผีไม่กล้าไปห้องน้ำคนเดียว สิ่งต่างๆ เหล่านี้ทำให้พี่ เณรคิดถึงพระพี่เลี้ยงขึ้นมาอย่างจับใจและทำให้เข้าใจในหัวอก ของความเป็นพี่เลี้ยงอย่างแท้จริง ซาบซึ้งในพระคุณท่านที่ได้ เสียสละทั้งแรงกายแรงใจและกำลังสติปัญญา ทุ่มเทให้กับพวก พี่เณรอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย ท่านคอยตักเตือนในทุก เรื่องด้วยความปรารถนาดีอยู่เสมอ แม้ท่านเองจะไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ ของเรา แต่ท่านกลับ เป็นยิ่งกว่าญาติพี่น้องจริงๆ เสียอีก พระพี่เลี้ยงทุกรูปท่านเข้า มาบวชก็ด้วยมุ่งหวังจะสร้างบารมีกัน เมื่อได้รับมอบหมายจาก หมู่คณะให้มาฝึกบุคลากรของพระศาสนาให้เป็นคนดีมีความรู้คู่ คุณธรรม ท่านก็เข้ามารับภาระนี้ด้วยความเต็มใจ พระพี่เลี้ยง รูปหนึ่งเคยกล่าวความในใจไว้ว่า “แม้แต่น้องแท้ๆ ของหลวงพี่ เอง ก็ยังไม่เคยให้เวลากับเขาขนาดนี้เลย” หลังจากการทําหน้าที่พี่เลี้ยงในครั้งนั้น พี่เณรได้มาสำารวจ ตัวเองก็พบว่า “ได้รู้จักตัวเองดีขึ้น” คือได้เห็นทั้งข้อดีและข้อ บกพร่องของตัวเอง ข้อดีคือพี่เณรได้มีโอกาสพัฒนาคุณธรรมทั้งภายในและ ภายนอกเพิ่มขึ้น และได้ฝึกตัวให้เป็นผู้ที่สมบูรณ์มากขึ้น ซึ่งพี่ เณรรู้สึกภูมิใจและดีใจเป็นที่สุดที่ได้มาบวชเป็นสามเณรวัด พระธรรมกาย เพราะทำให้พี่เณรได้ฝึกตัวในทุกรูปแบบ เราได้