ความเข้าใจธรรมารมณ์ในวัยเณร : หน้า 94/178

4 พี่ เ ณ ร ส อ น น้ อ ง 7 สมัยที่พี่เณรยังเป็นสามเณรน้อยอยู่ พี่เณรได้เรียนนักธรรม ตรีได้พบหัวข้อธรรมะบทหนึ่งว่า “ธรรมารมณ์” ตอนนั้นพี่เณร ก็ยังไม่เข้าใจ วันหนึ่งเห็นหลวงตาท่านรดน้ำต้นไม้ เข้าไป ถามท่านว่า หลวงตาครับ คำว่า ธรรมารมณ์นั่น หมายถึงอะไร หลวงตาท่านหันมายิ้มให้พลางพูดด้วยความเอ็นดูว่า “เณร โตขึ้นก็จะรู้เอง” พี่เณรก็รู้สึกงงๆ พอโตขึ้นจึงเริ่มเข้าใจคำว่า ธรรมารมณ์ นั่นก็คืออารมณ์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติในใจของเรา ซึ่งแผ่ซ่านไปในอารมณ์ต่างๆ ทั้งที่ชอบใจและไม่ชอบใจ ในวัน หนึ่งๆ อารมณ์ต่างๆ จะเข้ามาในใจของเรามากมายเหลือเกิน ถ้าเราไม่รู้จักเลือกอารมณ์ที่ดี อารมณ์ที่เป็นกุศล อารมณ์ที่เป็น อกุศลก็จะเข้ามาแทนที่ สิ่งที่สําคัญที่ใจของเราจะไปยึดติดมากที่สุด ก็คือรูปสวยๆ งามๆ อันเกิดจากการได้พบเจอเพศตรงข้าม ในบางครั้งเราเห็น ครั้งแรกอาจไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก แต่พอได้พบบ่อยๆ เข้า ก็เริ่ม มีจิตคิดเชียวว่า แม้ว่าหน้าของเธอจะไม่สวย แต่ลูกนัยน์ตาก็ หวานซึ้งดีนะ นี่แหละเขาเรียกว่า “อุบัติเหตุทางใจ” พอปิ๊งเข้า แล้วจิตใจก็หวั่นไหว ดังนั้นน้องเณรต้องตามให้ทันอารมณ์อันน่าใคร่นี้ อย่า ปล่อยให้เคลิบเคลิ้ม หมั่นฝึกใจของเราให้หยุดให้นิ่ง ต้องสา- รวมอินทรีย์ให้ดี เวลาออกบิณฑบาต หรืออบรมบาลีนอกสถานที่ ถ้าเรา เผลอไปเห็นอะไรที่สวยๆ งามๆ ต้องมีสติรีบเก็บใจของเราไว้ที่