ชีวิตที่ว้าเหว่และการสูญเสีย : หน้า 143/178

2 พี่ 1 ณ ร ส อ น น้ อ ง 1 1 ชายแก่คนหนึ่งนั่งอยู่ภายในบ้าน อันเงียบสงัด บ้านน้อย หลังนี้มีสภาพทรุดโทรมเก่าคร่ำคร่า เกือบจะดูไม่ออกว่าเป็นบ้าน เขานั่งอยู่ตรงมุมห้องใกล้ประตู มีกระถางว่านวางอยู่เบื้องหน้า วันๆ เขานั่งๆ นอนๆ อยู่บนแคร่ไม้ไผ่ด้วยสายตาที่เหม่อลอย จิตใจสับสนคล้ายกับมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ บ่อยครั้งที่เขา มักจะเพ้อรำพึงรำพันกับตัวเอง วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า....วันแล้ววันเล่า ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงหน่ายหนี ไม่เคยมีใครสนใจเขาและดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ เคยสนใจใคร แม้เขาจะเป็นคน แต่รู้สึกเหมือนไม่ใช่คน เพราะ เขา “ขาดสติ” ควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้ อาละวาด.... โวยวาย....ดีใจเสียใจ...ร้องไห้....ช่างน่าสงสารเสียจริง ในอดีตเขาเคยมีคนรัก...แต่เขาได้สูญเสียภรรยาอันเป็น ที่รักลงอย่างกะทันหัน ทำให้เกิดอาการช็อคอย่างฉับพลัน และ เสียสติในที่สุด เขามีอาการคล้ายคนบ้า เสื้อผ้ารุ่งริ่ง ไม่มีใคร เหลียวมองและเห็นใจเขา ชีวิตเขาว้าเหว่ โดดเดี่ยว เดียวดาย มาตลอด และตลอดชีวิตเขาก็เป็นเช่นนี้ จนกระทั่งถึงวันที่เขา ตายจากโลกนี้ไปอย่างน่าสลดใจ การเดินทางในวัฏฏะอันมืดมิด หลายชีวิตต้องทุกข์ทนจนสับสน ขาดสติมิรู้ทันมารผจญ หมั่นเตือนตนเตือนจิตคิดใคร่ครวญ