ข้อความต้นฉบับในหน้า
9
วัยหัวเลี้ยว
พี่เณรเคยค้นคว้าคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาพบว่า การ
ปฏิบัติธรรมให้ได้ผลต้องมี “โยนิโสมนสิการ” คือต้องทำอย่าง
พินิจพิจารณา ทำให้ถูกต้อง ฉะนั้นการปฏิบัติธรรมต้องศึกษา
ให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ ละเอียดรอบคอบ ถ้าไม่เข้าใจก็ไปถาม
ครูบาอาจารย์ เราก็จะได้ความรู้ที่ถูกต้องสมบูรณ์ ส่วนความรู้
ในทางโลกนั้น หาได้ไม่ยากหรอก ถ้าเราอยากตามโลกให้ทัน ก็
เข้าไปอ่านหนังสือในห้องสมุดของวัด ซึ่งคัดเลือกหนังสือดีๆ ไว้
แล้ว มีหนังสือที่มีประโยชน์เยอะแยะมากมาย
น้องเณรต้องเป็นผู้มีจิตใจเข้มแข็งในการประพฤติพรหม-
จรรย์ เพราะเรากำลังทวนกระแสกิเลส ถ้าเราไหลไปตาม
กระแสกิเลสของโลก เราก็จะไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ในเพศ
สมณะนี้ได้ น้องเณรต้องระวัง “อย่าให้ผ้าเหลืองร้อน” นั่นคือ
“อยากสึกนั่นเอง”
ในเรื่องนี้พี่เณรเคยมีประสบการณ์ เมื่อบวชได้ ๒ ปีผ้า
เหลืองร้อน เลยคิดถึงบ้านและอยากมีแฟนด้วย ถึงขนาดบอก
ให้โยมมารับกลับบ้าน พี่เณรเก็บข้าวของเรียบร้อย แล้วก็คิด
ว่าไหนๆ เราก็จะสึกแล้ว ก่อนสึกน่าจะมีธรรมะออกไปสักหน่อย
พี่เณรก็เลยเข้าไปนั่งสมาธิในห้องพระ วางใจหยุดนิ่งไป
เรื่อยๆ ในกลางกาย พอใจหยุด ก็เกิดความสว่างขึ้น จนขนลุก
ชูชัน ตัวพองไปหมดเลย มีความสุขมาก ร่างกายค่อยๆ ขยาย
ออกไปไม่มีที่สิ้นสุด ตรงกลางนั้น พี่เณรเห็นองค์พระผุดซ้อนขึ้น