การสะท้อนความจริงของชีวิต : หน้า 119/178

ろ คุ ณ ค า แ ห่ ง ก า ล เวลา ภาพวิวที่สวยงามมาก เหมือนภาพวาดลายพู่กันจีนที่แขวนตาม ฝาผนัง หมู่เมฆได้ล่องลอยผ่านไปตามกระแสลมที่พัดพา พอจะ ทำให้มองเห็นว่า สรรพสิ่งมีการเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิตชีวา ต้นไม้ใบหญ้าไหวปลิว หมู่นกนานาชนิดออกหากินดั่งเช่นเคย ตะวัน เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าด้านหลังเขาฝั่งตะวันออก สาดส่อง เป็นลำแสง ทะลุลอดกลีบเมฆ มากระทบหยาดน้ำค้างบนยอด เกสรกุหลาบสีแดง ที่กำลังขยายกลีบเบ่งบานในสวนกุหลาบ อันรื่นรมย์หน้ากุฏิ ชื่นชมได้นาน หยดน้ำใสๆ เล็กๆ ก็พลัน เหือดแห้งหายไป “ชีวิตเปรียบเหมือนหยาดนํ้าค้างบนปลายยอดหญ้า" เรามีเวลาเพียงน้อยนิดสำหรับดำรงชีวิตอยู่บนโลกใบนี้... อายุที่เราได้มามีค่าเท่ากับเวลาที่เราได้สูญเสียไป.... สัจจธรรมอย่างหนึ่งของชีวิตค่อยๆ ปรากฏชัดเจนขึ้นมา ในใจพี่เณร “สพฺเพ สงฺขารา อนิจจา...สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง” วิถี ของธรรมชาติเป็นเช่นนั้น เกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป มีวิวัฒนา เติบใหญ่ แล้วเสื่อมสลาย ความร่วงโรยแห่งสังขารร่างกาย และวัยที่สดชื่นมากด้วยกำลังวังชา กำลังค่อยๆ เสื่อมถอยน้อย ลงไปทุกทีๆ และทุกขณะจิต