การฝึกฝนตนเองและการยอมรับความผิดพลาด : หน้า 122/178

6 พี่ เ ณ ร ส อ น น อ ง 9 แก้ไขได้ตรงจุด ที่สำคัญที่สุดคือเราได้รู้จักตัวของเราเองดีขึ้น ทําให้ได้ข้อคิดว่า คนที่ควรแก้ไขมากที่สุดและเร็วที่สุด คือ ตัวเราเอง... ขอเวลาเพียงวันละ ๑ นาที...เพื่อน้องเณรจะได้สำรวจตัว เองว่ามีอะไรบ้างที่เรายังบกพร่องอยู่ มีอะไรบ้างที่เราต้องรีบ แก้ไข...หยุดเวลาเอาไว้! แล้วค้นหามันให้พบ...เมื่อน้องเณรพบ แล้วจงรีบปรับปรุงแก้ไขโดยเร็วเถิด อย่ามัวรอช้า....เดี๋ยวอกุศล จะเข้าครอบงำจิตใจ เราต้องยอมรับความจริงอยู่อย่างหนึ่งว่า...โลกนี้ไม่มีใคร สมบูรณ์พร้อม ทุกๆ คนย่อมเคยผิดพลาดมาก่อนทั้งนั้น ดัง ภาษิตที่ว่า “สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง” แต่เมื่อเรารู้ แล้ว จงแก้ไข อย่าแก้ตัว อย่ากลัวเสียหน้า ... บุคคล แม้กาล ก่อนได้เคยประมาทพลาดพลั้ง แต่หากภายหลังกลับใจไม่ประมาท อีก ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้ยังโลกนี้ให้สว่าง ประดุจพระจันทร์ในคืน วันเพ็ญที่พ้นจากเมฆหมอก ฉะนั้น พระพุทธองค์ตรัสว่า “ตนนั้นแลฝึกได้ยาก” น้องเณรต้อง รักในการฝึกฝนอบรมตนเอง อย่าตามใจตนเอง จงเอาชนะใจ ตนเองให้ได้ “ชัยชนะใดไม่ยิ่งใหญ่เท่าชนะใจตนเอง” ธรรมดาของบัณฑิตทั้งหลายย่อมฝึกตน เพราะตนนั่น แหละเป็นที่พึ่งของตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้...เมื่อวาระ สุดท้ายแห่งชีวิตมาเยือน ยามนั้นย่อมไร้เพื่อนช่วยเปลื้องทุกข์