บทเรียนจากความลำบากในการอยู่กลด : หน้า 44/178

5 ค ว า ม ล่ า ย า ก ส ร้ า ง ค น จากนั้น ท่านก็ให้เอาอุปกรณ์สำหรับปักกลดอยู่ธุดงค์ลงไป ที่ลานกัลปพฤกษ์ เราก็กางกลดกัน โดยนอนบนพื้นดินที่ปูด้วย ผ้าพลาสติก พี่เณรชอบใจป้ายอันหนึ่งที่ปักอยู่ด้านหน้า บน แผ่นไม้แกะสลักค่าขวัญประจําแผนก สามเณรว่า ความลำบากสร้างคน ความสบายฆ่าคน หลวงพี่ท่านจึงให้บทฝึกอันดับแรกคือการอยู่กลด ในช่วง นี้เองทําให้พี่เณรได้ข้อคิดว่า ความลำาบากทําให้ชีวิตเราได้ฝึก ความทรหดอดทน เพราะช่วงนั้นเป็นฤดูฝน แค่คืนแรกของการ ปักกลด เหมือนเทวดาทดลองกำลังใจของเหล่าสามเณร ที่เข้า มารับการอบรม คืนนั้นฝนตกหนัก ฟ้าร้องลั่น คำรามอย่างน่ากลัว ลมพายุพัดอย่างแรง ไฟฟ้าดับหมด ฝนตกหนัก ลูกเห็บก็ตก แค่ออกนอกกลด ก็โดนลูกเห็บเจ็บแสบไปทั้งตัว พี่เณรเองไม่ยอมออกนอกกลด บอกกับตัวเองอยู่ในใจว่า เราต้องอดทนอยู่ในกลดให้ได้ๆ คืนนั้นทั้งคืนพี่เณรต้องนั่งยองๆ พิงเสากลด นั่งหลับด้วย ความอ่อนเพลีย หารู้ไม่ว่าข้างๆ มีงูและตะขาบอยู่เป็นเพื่อน มันคงหนาว จึงขอเข้ามานอนด้วย พี่เณรคิดว่าตัวเราคงแย่ที่สุด พอรุ่งขึ้นเห็นเพื่อนบางรูปเจอมรสุมหนักกว่าพี่เณรอีก เพราะน้ำ ท่วมตัวต้องนอนแช่น้ำ พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็นั่งสั่นเป็นลูกนก ตกน้ำไปเลย บางรูปถูกตะขาบที่หนีน้ำมาอาศัยอยู่ด้วยกัด เจ็บปวดมากแทบไข้ขึ้น