เรื่องราวแห่งความรักของลูกไก่และธรรมะ : หน้า 104/178

2 พี่ เ ณ ร ส อ น น้ อ ง 8 อื่นๆ น้องเณรคงเคยได้ยินนิทานปรัมปรา ที่เล่าสืบกันมาจาก ปู่ย่า ตายาย ถึงลูกไก่เจ็ดตัวที่กระโดดเข้ากอง ไฟตายตามแม่ ด้วยความอาลัยรักอย่างสุดซึ้ง จึงไปเกิดเป็นดวงดาวอยู่รวม กันและถูกเรียกขานว่า “ดาวลูกไก่” ประดับไว้บนฟากฟ้า ราวกับว่าเป็นการสดุดีวีรกรรมแห่งความรัก อันยิ่งใหญ่ของ ลูกไก่ทั้ง ๗ ตัว ที่มีต่อแม่ไก่ ในห้วงภวังค์ท่ามกลางราตรีนี้เอง ภาพใบหน้าของบุคคล สองท่านก็พลันผุดขึ้นมาในดวงจิตของพี่เณร... “คุณพ่อ คุณแม่” เสียงจากจิตใต้สํานึกดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย ภาพ ของท่านทั้งสองค่อยๆ กระจ่างชัดเจนขึ้น ทำให้พี่เณรระลึก นึกถึงพระคุณของท่านขึ้นมาอย่างจับจิตจับใจ น้องเณรที่รัก...นับจากที่พี่เณรได้เข้ามาสู่ร่มผ้ากาสาวพัสตร์ เวลาได้ผ่านล่วงเลยไป 4 ปีแล้ว เป็น 4 ปีเต็มในการใช้ชีวิตอยู่ ในเพศภาวะของความเป็นสามเณร และก็เป็น ๔ ปีเต็มที่มิเคย ได้รับไออุ่นจากอ้อมอกของแม่เยี่ยงเด็กทั่วๆ ไป พี่เณรยังจำได้ ในวันสุดท้ายที่ได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับท่าน ก่อนที่จะก้าวเข้า มาเป็นผู้หนึ่งที่อุทิศชีวิตให้แก่ “อาณาจักรแห่งธรรม” พี่เณรยังจํารอยยิ้มและแววตา ที่เปี่ยมไปด้วยความเอื้อ อาทรอาลัยของท่านได้ไม่ลบเลือน....โยมแม่ไม่ได้พูดอะไรออก มานอกจากแววตาที่อาลัยอย่างสุดซึ้งท่านยังคงยืนสงบนิ่งพร้อม กับส่งยิ้ม และมองตามพี่เณรอย่างไม่ละสายตา พี่เณรได้เห็น ดวงตาทั้งสองของโยมแม่พลันมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาราวกับ