ประสบการณ์การปรับตัวของพี่เณรในที่ใหม่ : หน้า 14/178

14 พี่ 1 ณ ร ส อ น น อ ง ช่วงเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งเดือน พวกพี่เณรก็สามารถ ปรับสภาพร่างกายให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี่ได้อย่างสบายๆ ทุกๆ รูปหายป่วยหายใข้กันหมด แต่ปรับไม่ได้อยู่เรื่องเดียว คือ อะไรรู้ไหม? น้องเณรลองเดา....คือ “พี่เณรฟังภาษาลัวะไม่รู้ เรื่อง” พยายามตั้งใจฟังอย่างไรก็ฟังไม่ออก มันเป็นภาษาอีก ภาษาหนึ่ง ซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อน ดังนั้นอยู่ที่นี่จึงเหมือนกับ อยู่ต่างประเทศเลย ฟังก็ไม่เข้าใจ พูดก็ไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้รู้ ก๋าเมือง ถ้าเป็นภาษาเหนือพี่เณรพอเดาออก แต่นี่หมดสิทธิ์เดา เลย เวลาเรานั่งธรรมะ เมื่อได้ยินเสียงเขาพูดกันเวลาทํางาน เรา ก็อดขำไม่ได้ เพราะฟังแล้วมันตลกดี พี่เณรก็ลืมตาเหลียวไปดูเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ก็อดที่จะ หัวเราะไม่ได้เหมือนกัน เป็นการแสวงหาอารมณ์สบายได้อีกวิธี หนึ่ง แต่เราก็ไม่ได้นําบากใจกันหรอกนะที่เราพูดภาษาลัวะไม่ได้ เราก็พูดภาษาของเราธรรมดาๆ นี่ แหละ เพราะเขาฟังเรารู้เรื่อง ดังนั้นเราจึงใช้ภาษาภาคกลางสื่อสารกัน บางคนเขาพูดภาษา ภาคกลางได้ชัดกว่าพี่เณรด้วยซ้ำไป ช่วงนี้พี่เณรทุกรูปมีสุขภาพสมบูรณ์ แข็งแรงดี เรามียา วิเศษคือ “การออกกำลังกายและการเล่นโยคะทุกวัน” เพราะ โรคที่มักจะเป็นกันสำหรับนักปฏิบัติธรรมคือ โรคท้องอืด กับโรคเส้นยึด เนื่องจากอยู่ในอิริยาบถเดียวนานๆ เส้นจึงยึด เส้นตึง เส้นติดได้ง่าย