การเรียนรู้และการพัฒนาตนเองในพระพุทธศาสนา : หน้า 31/178

7 รั ก แ ท้ . . . แ ก่ น้ อ ง เ ณ S พอออกพรรษาหลวงปู่ท่านก็สอนสมาธิแบบพุทโธให้ ตอน นั้นพี่เณรจําได้ว่านั่งไปแล้วเห็นดวงสว่างอยู่ตรงหน้า มีความ รู้สึกเหมือนจะลอยได้จริงๆ มีความสุขมาก แต่ไม่รู้จะทำอย่าง ไรต่อไป จากนั้นพี่เณรก็ฝึกบ้างไม่ฝึกบ้าง เพราะไม่มีใครเคี่ยวเข็ญ ในช่วงนั้นโยมพ่อโยมแม่ตามมารบเร้าให้พี่เณรลาสิกขา ให้ออกไปช่วยทํางาน แต่พี่เณรก็ตอบปฏิเสธท่านไป เพราะว่า ในขณะนั้นใจยังรักผ้าเหลืองอยู่ ยังอยากจะศึกษาให้ยิ่งขึ้นไป กว่านี้ อยากจะเรียนนักธรรมโทและบาลีด้วย จึงได้ปรึกษาหลวงปู่ บอกความในใจให้ท่านทราบ ท่านได้นําไปฝากไว้ที่วัดเจ้าคณะอำเภอ ใจจริงแล้วก็ไม่ อยากจะจากหลวงปู่ไป แต่หลวงปู่ก็สนับสนุนพี่เณร ท่านบอกว่า “มีความรู้แล้วให้กลับมาช่วยพัฒนาวัดของเราบ้างนะ” พี่เณรมีความรู้สึกเหมือนกับเราทอดทิ้งท่านไป จึงระลึก อยู่เสมอว่าสักวันหนึ่งข้างหน้า เราจะกลับมาตอบแทนพระคุณ หลวงปู่ให้ได้ ๓ ที่วัดเจ้าคณะอำเภอมีสามเณร ๓๐ กว่ารูป อยู่ได้เพียง เดือนก็มีเพื่อนมาชวนไปหาวัด เพื่อศึกษาภาษาบาลีในกรุงเทพฯ พี่เณรตัดสินใจตอบตกลงทันที จึงพากันไปกราบลาท่านเจ้าอา- วาส ท่านเห็นความตั้งใจดีของเราจึงเมตตาแนะนำวัดและพระ ที่ท่านรู้จัก ให้ชื่อที่อยู่เรียบร้อยแล้วยังถวายปัจจัยค่ารถรูปละ ๕๐๐ บาท พี่เณรรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจท่านเป็นอย่างมาก