พี่เณรกับการบวช : หน้า 28/178

4 พี่ เ ณ ร ส อ น น้ อ ง 2 เนื่องจากพี่เณรเป็นลูกคนสุดท้องในบรรดาพี่น้อง 4 คน โยมพ่อโยมแม่ท่านก็เลยรักและเป็นห่วงมาก เมื่อพี่เณรเรียนจบ ชั้นประถมแล้วได้เห็นพวกพี่ๆ เขาบวชกัน ก็อยากจะบวชกับเขา บ้าง เลยไปขอโยมแม่บวช แทนที่ท่านจะดีใจและอนุโมทนา กลับคัดค้านไม่ยอมให้บวช พี่เณรต้องอ้อนวอนท่านอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดท่านก็อนุญาตให้บวช พี่เณรบวชตั้งแต่อายุ ๑๑ ขวบ ตอนนั้นคิดว่าจะบวชสัก พรรษาสองพรรษา แต่คงเป็นด้วยบุญเก่าส่งผลเป็นแน่แท้ จึง ทําให้ที่เณรบวชมาได้ถึงทุกวันนี้ ถ้าจะถามว่าในตอนนี้พี่เณรคิดถึงโยมพ่อโยมแม่ไหม? ก็ ตอบตามตรงเลยว่า “ทั้งคิดถึงและสงสารท่าน” นึกเหมือน กันว่าโตขึ้นเราจะต้องตอบแทนบุญคุณท่านที่อุตสาห์เลี้ยงดูเรามา พออยู่ต่อๆ มา ก็ได้คิดว่า “เราบวชอย่างนี้แหละ จึงจะ ตอบแทนบุญคุณท่านได้มากกว่าการอยู่เป็นฆราวาส” เนื่องจากเราสามารถชักชวนให้ท่านทำทาน รักษาศีล และ เจริญภาวนาได้ดีกว่า เมื่อพี่เณรได้บวชแล้วก็ไปอยู่สำนักสงฆ์เล็กๆ แห่งหนึ่ง กับหลวงปู่และเพื่อนสามเณรอีก ๒ รูป ที่นั่นคล้ายกับเป็นวัด ประจําหมู่บ้าน พอตื่นเช้าขึ้นมาก็กวาดลานวัด แล้วออกบิณฑ บาต ต้องออกแต่เช้ามืด ทางก็ไกล บางวันไม่ค่อยได้อะไร ได้ ข้าวเหนียวกับหมูปิ้งมาชิ้นหนึ่ง ฉันไม่อิ่มท้อง ไม่รู้จะทำยังไง เลยพาเพื่อนๆ ไปปีนต้นมะพร้าว