การให้อภัยและการปวารณาในทางธรรม : หน้า 239/407

เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราควรจะทำในกรณีที่เขาแนะนำแล้วมันไม่ เป็นอย่างนั้น เพราะสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นบางทีมันไม่ตรงกัน หรือ สิ่งที่ได้ยินกับสิ่งที่เป็นไม่ตรงกัน หรือสิ่งที่เขาสงสัยกับสิ่งที่เราเป็น ไม่ตรงกัน เราก็ต้องให้อภัยเขา โกรธไปก็ทุกข์ใจเปล่า ๆ ถ้าโกรธ ที่เขาแนะนำเรา ทั้ง ๆ ที่เราก็ไม่ผิดและก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ความ ขุ่นมัวทําให้เราเสียโอกาสที่จะทําให้ใจใส ใจหยุด ใจนิ่ง แล้วแถม นํากลับมาปรุงแต่งคิดฟุ้งซ่านไปอีก ใจยิ่งไม่ตั้งมั่น เป้าหมายที่จะ ไปพระนิพพานก็ยิ่งห่างไกล เพราะใจมันไม่นิ่ง เพราะฉะนั้น เราควรจะเปลี่ยนความคิดที่ขุ่นมัวนั้นให้เป็น ประโยชน์เหมือนเปลี่ยนขยะให้เป็นปุ๋ย ไม่ว่าเขาจะแนะนําถูกหรือผิด เมื่อมาถึงเราแล้วดีทั้งนั้น ถ้าถูกก็ขอบคุณเขา ไม่ถูกก็ให้อภัย เรื่องมัน ก็จะจบลงแค่ตรงนั้น แต่จะมีอานิสงส์ต่อ คือ ใจจะสบาย ใจสบายนี่แหละ เป็นใจที่ใกล้พระนิพพาน เพราะมันจะไม่ฟุ้งซ่านไปตามล่าว่า ใครนะ ไปบอกไปฟ้อง ซึ่งทำให้เสียเวลา และใจขุ่นมัวด้วย เพราะไปสงสัย คนโน้นคนนี้ แต่เดิมเจอหน้าแล้วยิ้มให้กัน แต่ตอนตามล่าชักสงสัย ยิ้มไม่ออก ดูหน้าไปทีละรูป รูปนี้มั้ง รูปโน้นมั้ง ใจมันก็ไม่หยุดนิ่ง เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องมาปวารณา และไม่ใช่ปวารณาธรรมดา เรียกว่า มหาปวารณา มหา แปลว่า ยิ่งใหญ่ การปวารณานี้เป็นสิ่งที่ควรให้ความสำคัญ อย่างยิ่งเพราะทำให้เราไปถึงนิพพาน เพราะเหตุนี้พระพุทธเจ้าจึงให้ น 1 ราชวัน ก ๑๕๘ ชี วิ ต ส ม ณะ (ฉบับมหาปวารณา) www.kalyanamitra.org