การปวารณาและการฟื้นฟูคำสอนในพระพุทธศาสนา : หน้า 275/407

เมื่อปวารณากันเสร็จแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปเดินธุดงค์แสวงหา ที่วิเวก ตามป่าเขา ห้วยหนองคลองบึง เรือนว่าง โคนไม้ ลอมฟาง ให้กาย วิเวก จิตวิเวก อุปธิวิเวก ทีนี้เมื่ออยู่ไกลหูไกลตาพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือพระอุปัชฌาย์ บางครั้งพลาดพลั้งเรื่องพระธรรมวินัยโดยรู้เท่า ไม่ถึงกาล เจอกันก็จะได้แนะนำกันได้ เพราะหากทำพลาดในเพศสมณะ จะมีวิบากกรรมต้องไปอบาย หัวโล้น ๆ ตัวผอม ๆ เปลือยกายอยู่ใน อบายเต็มไปหมดเลย มหาปวารณาในยุคปัจจุบัน ໆ ยุคนั้นเขาเตือนด้วยความรักและปรารถนาดีกันจริง ๆ แต่ต่อมา ก็ทำปวารณากันเป็นธรรมเนียมสืบทอดกันเรื่อยมา ก็ยังดีที่ยังทำ กันอยู่ และปวารณากันเป็นภาษาบาลีก็เลยไม่รู้ว่าพูดอะไร เมื่อไม่รู้ เรื่องเวลาเตือนกันก็จะหงุดหงิด ขุ่นมัว พอหงุดหงิดก็ขยายจากใจมา สู่ระบบประสาทและกล้ามเนื้อแล้วออกที่ใบหน้าและดวงตา คนเตือน เห็นเข้าก็ตกใจ ไม่กล้าเตือนอีก เพราะถ้าเป็นอย่างนี้สู้อยู่เฉย ๆ ดีกว่า คนเตือนนี่ เสี่ยงนะ ทีนี้เราปวารณากันแล้วเราจะเอาอย่างไร จะทำตาม ธรรมเนียมปฏิบัติที่เขาสืบทอดกันมาสองพันกว่าปี หรือนอกจากเป็น ธรรมเนียมแล้ว เราทำกันจริง ๆ เลยเหมือนในสมัยพุทธกาล เพราะพระศาสนาตอนนี้ล่อแหลม กำลังต้องการทีมเวิร์คของผู้รัก พระศาสนาที่จะช่วยกันฟื้นฟูคำสอนดั้งเดิมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ๑๙๔ ชี วิ ต ส ม ณ ะ (ฉบับมหาปวารณา) www.kalyanamitra.org