การพึ่งพาตนเองและพระศาสนา : หน้า 276/407

ให้หวนคืนมา เอาไว้เป็นที่พึ่งต่อตัวเรา ต่อพระศาสนา ต่อภาพรวม และเป็นที่พึ่งต่อมนุษย์และเทวาทั้งหลาย พรรษานี้ปวารณากันแล้ว ความจริงหลวงพ่อว่า มันน่าจะทำทั้ง สองอย่าง สังเกตดูตัวเราสิว่าเวลาใครเตือน เราหงุดหงิดไหม ใจหมอง ไหม ถ้าหมองละก็มองไม่เห็นอบาย ทีนี้เวลาหงุดหงิดเมื่อใครเตือน ก็อย่าให้ล้นออกมาทางปาก ทาง ลูกนัยน์ตา หรือกิริยาท่าทาง ทางลูกนัยน์ตากิริยาท่าทางยังไม่ค่อย เท่าไร ยังพออ้างได้ แต่ออกมาทางปากจะมีปัญหา กิริยาท่าทางเรา ยังอ้างได้ว่า ไม่ได้หงุดหงิดท่านแต่ยุงมันกัด แล้วทำไมท่านมองผม อย่างนั้นล่ะ อ๋อ ลมมันขึ้น มีเรื่องจริงอยู่เรื่องหนึ่ง หลวงตารูปหนึ่งถูกโยมคนหนึ่งไปเตือน เข้าหงุดหงิด พอหงุดหงิดท่านขากถุยเลอะหน้าโยมที่นั่งข้างหน้า อ้าว หลวงตาทำไมทำอย่างนี้ เสลดมันติดคอ แล้วทำไมต้องยากมา ทางผมด้วยล่ะ ทำไมไม่เอาข้าง ๆ ถ้าขืนกูทำอย่างนั้นเสลดมันก็ติด คอกูตายสิ เพราะฉะนั้นกูต้องขากออกก่อน หลวงตาโกรธผมเหรอ เปล่าไม่ได้โกรธ เสลดมันติดคอ นี่มีข้ออ้าง นี่เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับ คุณถาวรเจ้าเก่า ที่ไปเจอมาแล้ว เพราะฉะนั้นพรรษานี้ปรึกษาหารือว่า เราจะเอาอย่างไร จะ ปวารณาแค่เป็นธรรมเนียมหรือเอาจริงด้วย เอาสองอย่างนะลูกนะ www.kalyanamitra.org ผ้าเหลืองเย็น ๑๙๕