การปฏิบัติธรรมในป่าเขา : หน้า 289/407

เมื่อปวารณากันแล้ว จากนั้นต่างก็แยกย้ายกันไปประพฤติปฏิบัติ ธรรมตามป่าตามเขา ตามห้วยหนองคลองบึง ตามเรือนว่าง โคนไม้ ลอมฟาง ที่ไหนเป็นสถานที่รื่นรมย์ก็จะแยกย้ายกันไปประพฤติปฏิบัติ ธรรมกัน เพื่อทําพระนิพพานให้แจ้ง ขจัดกิเลสอาสวะที่มีอยู่ในตัว ให้มันหมดสิ้นไป การไปปฏิบัติธรรมตามป่าเขาห้วยหนองคลองบึง มันจะแตกต่าง กับการอยู่ในเมือง เพราะมันเป็นถิ่นทุรกันดารลำบาก อาจจะตาย ด้วยโรคภัยไข้เจ็บ จากคนพาล จากอมนุษย์ จากสัตว์ร้าย หรือจาก ภัยธรรมชาติ เช่น ฟ้าผ่า ไฟไหม้ป่า น้ำท่วม เป็นต้น เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมในสมัยก่อนเขาเสี่ยงกัน ดังนั้นก่อนจะแยกย้ายกันไป แสวงหาที่วิเวกก็มาปวารณากัน ถ้าเห็น ได้ยิน หรือสงสัยว่าไม่ถูกต้อง ตามธรรมวินัยก็ให้ตักเตือนกัน หรือเห็นบางรูปกระสันอยากสึก ไม่อยากเป็นพระแล้ว ไปเห็น ร้อบ ๆ แว้บ ๆ เข้า ใจก็น้อมไปในฆราวาส อยากจะลาสิกขา ปฏิบัติธรรมะ มีแต่มืดกับเมื่อย ไม่เห็นอะไร ญาติโยมมาเราเห็นเขาพรั่งพร้อมไป ด้วยกามคุณ ๕ ขับรถเก๋งคันเบ้อเร่อ รูปร่างก็สวยสดงดงาม ดูเขา เป็นครอบครัวที่อบอุ่นกันนะ มีพ่อมีแม่มีลูก พ่อกับแม่เราไม่ค่อย สนใจ ไปสนใจลูกเขามากกว่า หรือเขาอยากทำบุญ อยากจะฟังธรรม นิมนต์ไปขบฉันภัตตาหารที่บ้าน เรากลับไปเห็นลูกสาวเขาเข้า แล้วเห็น ๒๐๘ ชี วิ ต ส ม ณ ะ (ฉบับมหาปวารณา) www.kalyanamitra.org