การปฏิบัติเพื่อความสามัคคีและความก้าวหน้า : หน้า 361/407

กาลเวลาที่ผ่านมา ทุกปีก็มีวันมหาปวารณาแล้วก็ปวารณากันมาตลอด แต่ว่าในแง่การปฏิบัติจริง ๆ นั้น เรายังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ เวลา แนะนําตักเตือนกันก็มักจะขุ่นมัว กระทบกระทั่งกัน เพราะฉะนั้นงานที่ ผ่านมาจึงล่าช้า แปลว่า เราสูญเวลาเปล่าสําหรับการมาเกิดเป็นมนุษย์ แก่ไปทุกวัน ใกล้ความตายไปทุก ๆ วัน แต่งานยังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ เพราะความรักและสามัคคีของเรายังไม่สมบูรณ์ ยังมีการกระทบกระทั่ง กันอยู่ นี่คือวันวานที่ผ่านมา นับจากวันนี้ไปก็ขอให้แตกต่างจากวันวานที่ผ่านมา ที่แม้ปวารณา กันแล้ว แต่ในแง่การปฏิบัติแล้วตักเตือนกันไม่ได้ ก็ขอให้วันนี้เป็น ต้นไปอย่าได้เป็นอย่างนั้น อย่าให้พรรษานี้มันผ่านไปเปล่า จากวันนี้ ถึงวันสุดท้ายของชีวิต เหลือเวลานิดเดียว เวลามันสั้นเหลือเกิน ความ แข็งแรงของกายมนุษย์มีจำกัด แต่งานเรายังมีอีกมาก หากเราไม่รีบ รักและสามัคคีกันแล้วจะไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างไร จะอยู่ ร่วมกันอย่างผาสุกได้อย่างไร เพราะฉะนั้น ก็ขอให้นับจากวันนี้เป็นต้นไป ให้เราสามารถทำ หน้าที่เป็นกัลยาณมิตรซึ่งกันและกันให้ดีที่สุด คือเป็นกัลยาณมิตรให้ กับตัวของเราเอง สอนตัวเราเองได้ จนกระทั่งมีข้อวัตรปฏิบัติเป็นที่น่า เลื่อมใสต่อตนเอง และในหมู่เพื่อนสหธรรมิกรวมทั้งญาติโยมทั้งหลาย เมื่อเรามีความเลื่อมใสในตัวเอง มีความปีติและภาคภูมิใจในตัวเอง ๒๘๐ ชี วิ ต ส ม ณ ะ (ฉบับมหาปวารณา) www.kalyanamitra.org