กฎแห่งความทุกข์ในชีวิต : หน้า 82/204

๖๔ เรื่องกฎมพีคนใดคนหนึ่ง อุรโคว ตจ์ ชิณฺณ์ เอวํ สรีเร นิพฺโภเค หิตวา คจฺฉติ สนฺตนฺ เปเต กาลกเต สติ ทยุหมาโน น ชานาติ ญาตีน ปริเทวิต ตสุมา เอต น โสจามิ คโต โส ตสฺส ยา คดีติ บุตรของเรา เมื่อสรีระใช้ไม่ได้ ละสรีระของตน ไป ดุจงูลอกคราบเก่าฉะนั้น เมื่อบุตรของเราตาย จากไปแล้ว เขาถูกเผาอยู่ย่อมไม่รู้ปริเทวนาการ ของพวกญาติ เพราะฉะนั้น เราจึงไม่เศร้าโศกถึง บุตรนั่น เขามีคติเช่นใดก็ไปสู่คติเช่นนั้น (เอง). ปิยโต ชายเต โสโก ปิยโต ชายเต ภย์ ปิยโต วิปฺปมุตฺตสฺส นตฺถิ โสโก กุโต ภยนฺติ ความโศกย่อมเกิดแต่ของที่รัก ภัยย่อมเกิดแต่ของ ที่รัก ความโศกย่อมไม่มีแก่ผู้ปลดเปลื้องได้จาก ของที่รัก ภัยจักมีแต่ไหน