เรื่องภิกษุชาวนครภัททิยะ : หน้า 120/204

๑๐๒ เรื่องภิกษุชาวนครภัททิยะ ย์ หิ กิจฺจํ ตทปวิทธ์ อกิจจ ปน กยีรติ อุนนฬาน ปมตฺตานํ เตสํ วฑฺฒนฺติ อาสวา เยสญฺจ สุสมารทธา นิจจ์ กายคตา สติ อกิจจ์ เท น เสวนฺติ กิจเจ สาตจจการิโน สตานํ สมฺปชานานํ อตฺถ์ คจฉนฺติ อาสวาติ ก็ภิกษุ ละทิ้งสิ่งที่ควรทำ แต่ย่อมทำสิ่งที่ไม่ควร ทำ อาสวะทั้งหลาย ย่อมเจริญแก่ภิกษุเหล่านั้น ผู้มีมานะประดุจไม้อ้ออันยกขึ้นแล้ว ผู้ประมาทแล้ว ส่วนสติอันไปในกาย อันภิกษุเหล่าใดปรารภ ด้วยดีเป็นนิตย์ ภิกษุเหล่านั้น มีปกติทำเนืองๆ ใน กิจที่ควรทำ ย่อมไม่เสพสิ่งที่ไม่ควรทำ อาสวะทั้ง หลายของภิกษุเหล่านั้น ผู้มีสติ มีสัมปชัญญะ ย่อม ถึงความตั้งอยู่ไม่ได้. เรื่องพระลกุณฏกภัททิยเถระ มาตร ปิตร์ หนุตวา ราชาโน เทว จ ขตฺติเย รฏฐ์ สานุจร หนุตวา อนีโฆ ยาติ พราหมโณติ