ภิกษุผู้เคยเป็นนักฟ้อนและความเป็นพราหมณ์ คาถาธรรมบท ภาค ๕-๘.๑ หน้า 201
หน้าที่ 201 / 204

สรุปเนื้อหา

เรื่องเล่าผ่านภิกษุที่เคยเป็นนักฟ้อน รูปที่หนึ่ง และที่สอง แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการละกิเลส การเข้าถึงความสงบ รวมถึงการเป็นพราหมณ์ที่ไม่มีอุปธิ และเชื่อมโยงกับการวางใจในทางธรรมตามหลักพุทธศาสนา โดยเฉพาะในการสร้างสติและความตั้งมั่นในจิต.

หัวข้อประเด็น

-ภิกษุในพระพุทธศาสนา
-การละกิเลส
-ความเป็นพราหมณ์
-การฝึกจิต
-หลักธรรม

ข้อความต้นฉบับในหน้า

໑໒໘ เรื่องภิกษุผู้เคยเป็นนักฟ้อนรูปที่หนึ่ง หิตวา มานุสก์ โยค ทิพพ์ โยค อุปจฺจคา สพฺพโยควิสํยุตฺต ตมห์ พรูมิ พฺราหฺมณนฺติ ผู้ใด ละกิเลสเครื่องประกอบอันเป็นของมนุษย์ ล่วงกิเลสเครื่องประกอบอันเป็นของทิพย์ได้แล้ว เราเรียกผู้นั้น ซึ่งพรากกิเลสเครื่องประกอบทั้ง ปวงได้แล้วว่า เป็นพราหมณ์ เรื่องภิกษุผู้เคยเป็นนักฟ้อนรูปที่สอง หิตวา รติญจ อรญฺจ สีติภูต นิรูป สพฺพโลกาภิฎ์ วีร์ ตมห์ พรูมิ พฺราหฺมณนฺติ เราเรียกบุคคลนั้น ซึ่งละความยินดี และความ ไม่ ยินดีได้แล้ว ผู้เย็น ไม่มีอุปธิ ครอบงำโลกทั้งปวง ผู้ แกล้วกล้าว่า เป็นพราหมณ์. เรื่องพระวังคีสเถระ จุติ โย เวท สตฺตานํ อุปปัตติญา สพฺพโส อสตต์ สุคติ พุทธ์ ตมห์ พรูมิ พราหมณ์
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More