ความรักและชีวิต คาถาธรรมบท ภาค ๕-๘.๑ หน้า 88
หน้าที่ 88 / 204

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงความรักที่เกิดขึ้นในจิตใจของผู้คน โดยอธิบายถึงเหตุผลที่ทำให้คนเรารักและสนิทสนมกัน แม้จะไม่เคยพบกันมาก่อน ซึ่งเกิดจากปัจจัยสองอย่างคือ การสัมพันธ์ในอดีต และการเกื้อกูลในปัจจุบัน นอกจากนี้ยังกล่าวถึงความเปราะบางของชีวิตที่อาจสิ้นสุดได้แม้ถึง 900 ปี พร้อมยกตัวอย่างถึงศาสนธรรมและความไม่แน่นอนของชีวิตที่บอกให้รู้ว่าเราไม่ควรปล่อยให้ความเศร้าหมองหรือการเปรียบเทียบทำให้เราสูญเสียความสุขในปัจจุบัน

หัวข้อประเด็น

-ความรัก
-การเกื้อกูล
-ความสัมพันธ์
-ความหมายของชีวิต
-ความเปราะบางของชีวิต

ข้อความต้นฉบับในหน้า

๗๐ ปุพเพ ว สนนิวาเสน ปัจจุปปนฺนหิเตน วา เอวนต์ ชายเต เปม อุปปลิว ยโถทเกติ ใจย่อมจดจ่อแม้จิตก็เลื่อมใสในบุคคลใด เขา ย่อมสนิทสนมในบุคคลแม้นั้น ซึ่งตนไม่เคยเห็น โดยแท้ ความรักนั้น ย่อมเกิดเพราะอาศัยเหตุ ๒ ประการอย่างนี้คือ เพราะการอยู่ร่วมกันในกาลก่อน ๑ เพราะการเกื้อกูลกันในปัจจุบัน ๑ เปรียบเหมือน ดอกบัวเกิดในน้ำได้ (เพราะอาศัยเปือกตมและน้ำ) ะ ฉะนน. อปป์ วต ชีวิต อิท โอร์ วสฺสสตาปี มียติ โย เจปิ อติจฺจ ชีวติ อถโข โส ชรสาปี มียตีติ ชีวิตนี้น้อยหนอ สัตว์ย่อมตายหย่อนแม้กว่า 900 ปี แม้หากผู้ใดเป็นอยู่เกินไป ผู้นั้นย่อมตายแม้ เพราะชราโดยแท้. อหึสกา เย มุนโย เต ยนฺติ อาจุติ ฐานํ นิจฺจํ กาเยน สํวุตา ยตฺถ คนฺตฺวา น โสจเรติ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More