บทกวีของแม่นางงาม : หน้า 160/204

๑๔๒ แม่นางงาม ย่อมแลกฉันผู้ไม่ใช่ผัว ไม่ได้เชยชิด ด้วยตัวผู้เชยชิดมานาน แม่นางงาม จึงแลกชาย อื่นแม้ด้วยฉัน ฉันจักไปจากที่นี้ให้ไกลที่สุดที่จะ ไกลได้. ใครนี้ ทำการหัวเราะอยู่ที่กอตะไคร้น้ำ ในที่นี้ การฟ้อนก็ดี การขับก็ดี การประโคมก็ดีที่บุคคลจัด ตั้งขึ้นมิได้มี แม่นางงาม ผู้มีตะโพกอันผึ่งผาย ทำไมเล่า แม่จึงซิกชี้ในกาลเป็นที่ร้องไห้. สุนัขจิ้งจอกชาติชัมพุกะ ผู้โง่เขลา ทรามปัญญา เจ้ามีปัญญาน้อย เจ้าเสื่อมจากปลา และชิ้น (เนื้อ) แล้วก็ซบเซาอยู่ ดุจสัตว์กำพร้า โทษของคนเหล่าอื่น เห็นได้ง่าย ส่วนโทษของ ตนเห็นได้ยาก หล่อนนั่นเอง เสื่อมทั้งตัวทั้ง ซบเซาอยู่ แม้(ยิ่ง) กว่าเรา พระยาเนื้อชาติชัมพุกะ เรื่องนั่นเป็นเหมือนเจ้า กล่าว ฉันนั้น ไปจากที่นี้แล้ว จักเป็นผู้ไปตาม อำนาจของภัสดาแน่แท้.