การบรรลุสมาธิและการปฏิบัติทางจิตใจ คาถาธรรมบท ภาค ๕-๘.๑ หน้า 101
หน้าที่ 101 / 204

สรุปเนื้อหา

บทนี้อภิปรายเกี่ยวกับการบรรลุสมาธิและวิธีการที่ผู้คนมักใช้ในการพัฒนาจิตใจของตนเอง ดังนั้นการให้ทานตามศรัทธาและการหลีกเลี่ยงการเป็นผู้รับให้มีความรู้สึกเก้อเขินเป็นสิ่งสำคัญ ทั้งนี้การพัฒนาแทนเป็นองค์ประกอบที่จะช่วยให้เกิดสมาธิในเวลาที่เหมาะสมและการทำให้การปฏิบัตินั้นมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าการพัฒนาจิตใจนั้นเกี่ยวข้องมากมายกับการหลีกเลี่ยงอารมณ์ที่ไม่ดี เช่น ราคะ โทสะ และโมหะ ซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญในการเข้าถึงสมาธิอย่างแท้จริง.

หัวข้อประเด็น

-การบรรลุสมาธิ
-การปฏิบัติทางจิตใจ
-ศรัทธาและความเลื่อมใส
-อารมณ์ที่เป็นอุปสรรค
-การให้ทานและผลที่ตามมา

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ททาติ เว ยถาสทธ์ ตตฺถ โย มงฺกุโต โหติ น โส ทิวา วา รตฺติ วา ยสฺส เจต์ สมุจฺฉินฺนํ ส เว ทิวา วา รตฺติ วา ยถาปสาทนํ ชโน ปเรส ปานโภชเน สมาธิ อธิคจฺฉติ มูลฆจฺนํ สมูหนํ สมาธิ อธิคจนตีติ ๘๓ ชนย่อมให้(ทาน)ตามศรัทธา ตามความเลื่อมใส แล ชนใด ย่อมเป็นผู้เก้อเขินในเพราะน้ำและข้าว ของชนเหล่าอื่นนั้น ชนนั้น ย่อมไม่บรรลุสมาธิ ใน กลางวันหรือในกลางคืน ก็อกุศลกรรม อันบุคคลใด ตัดขาดแล้ว ถอนขึ้นทำให้มีรากขาดแล้ว บุคคล นั้นแล ย่อมบรรลุสมาธิ ในกลางวันหรือในกลางคืน เรื่องอุบาสกห้าคน นตฺถิ ราคสโม อคฺคิ นตฺถิ โทสสโม คโห นตฺถิ โมหสม์ ชาล นตฺถิ ตณฺหาสมา นทีติ ไฟเสมอด้วยราคะ ไม่มี ผู้จับเสมอด้วยโทสะ ไม่มี ข่ายเสมอด้วยโมหะ ไม่มี แม่น้ำเสมอด้วยตัณหา ไม่มี
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More