พรานเบ็ดและพระอริยะ คาถาธรรมบท ภาค ๕-๘.๑ หน้า 109
หน้าที่ 109 / 204

สรุปเนื้อหา

เรื่องเล่ามุ่งเน้นไปที่ความหมายของคำว่า 'อริยะ' ซึ่งจะเป็นบุคคลที่ไม่เบียดเบียนสัตว์ และความสำคัญของศีลและวัตรสำหรับภิกษุ โดยกล่าวถึงการไม่ควรพอใจร่างกายหรืออารมณ์ก่อนที่จะถึงความสิ้นอาสวะ หรือความปล่อยวาง ซึ่งสิ่งเหล่านี้อาจจะทำให้เกิดความไม่สงบในจิตใจ ทั้งนี้ผู้อ่านจะได้เข้าใจการเรียนรู้และการพัฒนาจิตที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นในบริบทของพระพุทธศาสนา

หัวข้อประเด็น

-ความหมายของอริยะ
-การไม่เบียดเบียนสัตว์
-ความสำคัญของศีลและวัตร
-การพัฒนาจิตในพระพุทธศาสนา
-การสิ้นอาสวะ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

๙๑ เรื่องพรานเบ็ดชื่ออริยะ น เตน อริโย โหติ เยน ปาณานิ หีสติ อหิสา สพฺพปาฌาน อริโยติ ปวุจฺจตีติ บุคคลไม่ชื่อว่าเป็นอริยะ เพราะเหตุเบียดเบียน สัตว์ บุคคลเรากล่าวว่าเป็นพระอริยะ เพราะไม่ เบียดเบียนสัตว์ทั้งปวง เรื่องภิกษุมากรูป น สีลพุพตมตฺเตน พาหุสจฺเจน วา ปน อถวา สมาธิลาเภน วิวิตตสยเนน วา ผุสามิ เนกขมุมสุข อปุถุชฺชนเสวิต ภิกขุ วิสสาสมาปาทิ อปฺปตฺโต อาสวกฺขนฺติ ภิกษุ ภิกษุยังไม่ถึงความสิ้นอาสวะ อย่าเพิ่งถึง ความวางใจ ด้วยเหตุสักว่าศีลและวัตร ด้วยความ เป็นพหุสูต ด้วยอันได้สมาธิ ด้วยอันนอนในที่สงัด หรือ (ด้วยเหตุเพียงรู้ว่า) เราถูกต้องสุขในเนกขัมมะ ซึ่งปุถุชนเสพไม่ได้แล้ว.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More