ปราชญ์และพราหมณ์ในพระพุทธศาสนา คาถาธรรมบท ภาค ๕-๘.๑ หน้า 194
หน้าที่ 194 / 204

สรุปเนื้อหา

บทความนี้กล่าวถึงการเรียกผู้มีปัญญาลึกซึ้งว่าเป็นปราชญ์ และการบรรลุประโยชน์สูงสุดในชีวิตที่เรียกว่าพราหมณ์ นอกจากนี้ยังพูดถึงความบริสุทธิ์ของการดำรงชีวิต และความสำคัญในการหลีกเลี่ยงมลทิน อธิบายถึงการดำรงอยู่ของผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องกับชนกลุ่มใดในสังคม ซึ่งสะท้อนถึงคุณค่าของการปฏิบัติและการมีปัญญาในพระพุทธศาสนา.

หัวข้อประเด็น

-ความหมายของปราชญ์
-ความหมายของพราหมณ์
-การดำรงชีวิตอย่างบริสุทธิ์
-ความสำคัญของปัญญา
-ความแตกต่างระหว่างคฤหัสถ์และบรรพชิต

ข้อความต้นฉบับในหน้า

១៧៦ เราเรียกผู้มีปัญญาลึกซึ้ง เป็นปราชญ์ ฉลาดใน ทางและมิใช่ทาง บรรลุประโยชน์สูงสุดนั้นว่า เป็นพราหมณ์. เรื่องพระติสสเถระผู้อยู่ในเงื้อมเขา วิสุทฺโธ วต เม วาโส นิมมล ม ตปสฺสิน มา ตว์ วิสุทธิ์ ทเสสิ นิกขม ปวนา ตวนติ การอยู่ของเราบริสุทธิ์แล้วหนอ ท่านอย่า ประทุษร้ายเราผู้ไม่มีมลทิน ผู้มีตบะ ผู้บริสุทธิ์แล้ว ท่านจงออกจากป่าใหญ่เสียเถิด อสสฏฐ์ คริฎเฐหิ อนาคาเรหิ จูภย์ อโนกสารี อปปิจ ตมห์ พรูมิ พราหมณนฺติ เราเรียกบุคคลผู้ไม่เกี่ยวข้องด้วยชน ๒ จำพวก คือ คฤหัสถ์ ๑ บรรพชิต ๑ ผู้ไม่มีอาลัยเที่ยวไป ผู้ปรารถนาน้อยนั้นว่า เป็นพราหมณ์
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More