การฝึกสมาธิและการทำใจให้หยุดนิ่ง : หน้า 82/188

64 ต า ม ร อ ย พ ร ะ ม ง ค ล เ ท พ ม นี ก็เลิกบริกรรมภาวนาได้ ให้เอาใจของเราจรดเพ่งเฉยอยู่ที่ดวงใสนั้น วางอารมณ์ให้หยุดเท่านั้น อย่าไปนึกถึงความมืด ความสว่าง หยุด นั่นแหละเป็นตัวสำเร็จ ” ๕. ท่าจริงก็หยุดได้ทุกคน (จากพระธรรมเทศนาเรื่อง หลักการเจริญภาวนาสมถวิปัสสนากรรมฐาน) “ถ้าไม่หยุดจะถึงธรรมกายไม่ได้ ถ้าทำใจให้หยุดได้ ก็เข้าถึงธรรม กายได้ เราเป็นมนุษย์ ปฏิบัติในพระพุทธศาสนาเหมือนกัน จะทำให้เป็น ธรรมกายอย่างเขาไม่ได้เชียวหรือ เราต้องทำได้ ขอให้ทำจริงๆ เถิด ทำได้ทุกคน ถ้าทำไม่จริงละก็ ไม่ได้แน่ๆ ที่ว่าทำจริงนั้นจริงแค่ไหน? แค่ชีวิตสิ เนื้อเลือดจะแห้งเหือดหมด ไป จะเหลือแต่กระดูก หนัง ช่างมัน ถ้าไม่ได้ ไม่ลุกจากที่ นี่จริงแค่นี้ละก็ ทำได้ทุกคน ฉันเอง (พระมงคลเทพมุนี) ๒ คราว เมื่อเริ่มปฏิบัติสมถวิปัสสนา ใหม่ๆ ได้เข้าที่ทำสมาธิ ตั้งใจว่าถ้าไม่ได้ ก็ให้ตายเถอะ นิ่ง...ทำสมาธิ อยู่ พอถึงกำหนดเข้า ก็ทำได้ ไม่ตายสักที” (จากพระธรรมเทศนาเรื่อง หลักการเจริญภาวนาสมถวิปัสสนากรรมฐาน) 5. คนฉลาดไม่ประมาทในการทำใจหยุด “ถ้าว่าไม่ประมาทจริง ไม่ประมาทในการทำใจให้หยุดนิ่ง ทำใจให้ หยุดนิ่งอยู่ศูนย์กลางดวงธรรม ที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ใสบริสุทธิ์ ทำใจให้ หยุดนิ่งจนกระทั่งเห็นดวงใส เท่าดวงจันทร์เท่าดวงอาทิตย์ ถ้าเห็นแล้วก็ ไม่ปล่อยละทีนี้ นั่ง นอน กิน ดื่ม ทำ พูด คิด อุจจาระ ปัสสาวะ ชำเลือง ไว้เสมอ มองอยู่เสมอ ใจจรดอยู่เสมอ ไม่เผลอกันละ ไม่ให้ใจหลุดทีเดียว จากดวงธรรมที่เกิดขึ้นนั่น ไม่ให้ใจหลุดทีเดียว ติดทีเดียว ถ้าติดได้ขนาดนั้น ไม่ทำให้หลุดเลย นั่ง นอน เดิน ยืน เว้นไว้แต่หลับ นั่นประพฤติตน เขาเรียกว่า สาตฺติกา นิจจ์ ทฬหปรกฺกมา ผู้มีความเพียร