ข้อความต้นฉบับในหน้า
ด า ม ร อ ย พ ร ะ ม ง ค ล เ ท พ ม นี 145
เชียวหนา”
(จาก มงคลสูตร (เรื่อง จิตไม่หวั่นไหวในโลกธรรม ฯ) วันที่ ๒๕ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๗)
ก่อนจะถึงปี พ.ศ.๒๕๐๐ หลวงพ่อก็เจ็บหนัก และเจ็บป่วยต่อเนื่อง จนต้อง
มรณภาพในปี พ.ศ.๒๕๐๒ ข่าวความสำเร็จอย่างหนึ่งอย่างใดที่ท่านกล่าวไว้ในเทศนา
จึงไม่มีหลุดรอดมาให้ได้ยิน
อิทธิพลของมารนั้นเห็นได้ชัดว่ามีมากมาย
จนดูเหมือนว่า ชีวิตที่ดำรงอยู่ใน
ปัจจุบันนี้อยู่ในการบังคับของมารทั้งนั้น ไม่มีใครเลยที่จะพ้นจากการบังคับของมารไปได้
แม้หลวงพ่อวัดปากน้ำก็เช่นเดียวกัน
ชีวิตทุกชีวิตต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย
ไม่อยากแก่ ก็ต้องแก่ ไม่อยากเจ็บ ก็ต้องเจ็บ ไม่อยากตาย ก็ต้องตาย ไม่
มียาอายุวัฒนะใด ที่ทำให้คนเกิดมาแล้วไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตายได้เลย
ชีวิตทุกๆ ชีวิตต่างอยู่ในครอบงำบังคับบัญชาของมารอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น จน
บางครั้งบางคราวที่ได้สติก็มีความรู้สึกว่า ชีวิตที่เป็นอยู่ในปัจจุบันนี้ช่างไม่มีอิสระเสียเลย
ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ปรารถนาอย่างหนึ่งก็ไปได้อีกอย่างหนึ่ง ไม่มีใครที่จะบังคับ
บัญชาสิ่งต่างๆ ให้เป็นไปตามที่ตนปรารถนาได้เลย
ชีวิตดูมีความคับแคบเหมือนอยู่ในกรงขัง แม้จะได้สิ่งของ ลาภ ยศ สรรเสริญ
ฯลฯ มาบ้างตามที่ปรารถนา แต่ก็เป็นของขวัญที่มีค่าเพียงเล็กน้อย เมื่อเทียบกับชีวิตทั้ง
ชีวิตที่ต้องสูญเสียไปกับความแก่ ความเจ็บ และความตาย
หากมีใครสักคนที่หาญกล้าและมีกำลังสติปัญญา ฟันฝ่าไปยังจุดที่จะเอาชนะการ
ครอบงำบังคับบัญชาของมาร เข้าถึงความเป็นอิสระในชีวิตของตนเอง ปกครองตนเอง
ไม่ให้แก่ ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ตายได้ ท่านผู้อ่านจะไปด้วยกันไหม
อาจจะดูว่ามันเป็นสิ่งที่ไกลเกินกว่าจะฝันไปให้ถึงได้ แต่หากไม่เริ่มฝัน ฝันนั้น
จะเป็นจริงได้อย่างไร ในเมื่อรู้ว่าความแก่ ความเจ็บ ความตาย เป็นสิ่งที่มีอยู่ หนทาง
แห่งการหลุดพ้นจากความแก่ ความเจ็บ ความตาย ก็น่าจะมีอยู่บ้าง