การทำวิชชาธรรมกายและปฏิปทาของหลวงปู่ : หน้า 59/157

ล้อมรั้วด้วยสังกะสี มีเพิ่งออกไปสองข้าง มีแผงกั้นเป็นสองส่วน คือ ส่วนหนึ่งของพระ มีห้องของหลวงปู่ อยู่ตรงกลาง เป็นม่านกั้นไว้ และอีกส่วนหนึ่งของแม่ชี ทั้งสองฝ่ายไม่เห็นหน้าและไม่รู้จักกัน จะได้ยินแต่ เสียงของหลวงปู่สั่งวิชชาผ่านฝากระดานที่กั้นไว้ การเข้ามาในโรงงานทำวิชชานั้น พระขึ้นมาทางด้านหอไตร ส่วนแม่ชีขึ้นมาทางวิหาร ทั้งสองฝ่ายจะไม่พบกัน การทำงานในโรงงานทำวิชชา ทั้งสองฝ่ายต่างก็แบ่งเป็น 2 ผลัด ผลัดแรกเริ่มเข้าที่นั่งสมาธิตั้ง แต่ 6 โมงเย็นถึงเที่ยงคืน ผลัดที่สองเริ่มตั้งแต่เที่ยงคืนไปออก 6 โมงเช้า ตอนกลางวัน ผลัดหนึ่งมารับ ครึ่งวันตอนเช้า ผลัดสองก็มาต่อครึ่งวันตอนเย็น นั่งหมุนเวียนกันตลอด 24 ชั่วโมง ไม่ได้หยุด ในห้องทำวิชชานั้นจะมีเตียงขาดรู้เป็นเตียงสี่เหลี่ยมสำหรับผู้นั่งสมาธิแยกออกมาจากคนอื่นๆ คำว่า “ขาดรู้” คือ ขาดจากความรับรู้ของกายมนุษย์ ตัดขาดจากความรู้สึกภายนอก ดิ่งเข้าไปในธรรมะ ภายในเพียงอย่างเดียว ปล่อยใจเข้าไปสู่ธรรมะที่ละเอียดลึกซึ้ง ผู้ที่นั่งสมาธิบนเตียงขาดรู้จะนั่งได้ หลายๆ ชั่วโมง ที่เตียงจะมีมุ่งเล็กๆ สำหรับกันยุง สำหรับที่นั่งรวมกันจะมีมุ้งหลังใหญ่ ทางฝ่ายพระมี ประมาณ 30 รูป ฝ่ายแม่ชีก็มีจำนวนใกล้เคียงกัน ส่วนผู้ที่ไม่ได้ธรรมกายนั้น หลวงปู่ท่านไม่อนุญาตให้เข้าไป เพราะเกรงว่าจะไปรบกวนสมาธิของผู้ที่กำลังเจริญภาวนา นอกจากนั้นก็อาจจะเกิดความสงสัยในเรื่องที่ ละเอียดลึกซึ้ง อันไม่เป็นผลดีใดๆ วันที่หลวงปู่เริ่มรวบรวมทีมผู้ได้ธรรมกายเพื่อทำวิชชานั้น คือ วันเข้าพรรษาของปี พ.ศ. 2474 และ ทำมาตลอดไม่ได้หยุดเลยแม้แต่วันเดียว จนกระทั่งหลวงปู่มรณภาพ รวมระยะเวลาร่วม 28 ปี แสดงให้ เห็นว่าท่านเอาจริงเอาจังต่อการศึกษาวิชชาธรรมกายของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามากที่สุด วัตรปฏิบัติด้านการประพฤติธรรม เป็นคนจริง อุปนิสัยประการหนึ่งที่หลวงปู่วัดปากน้ำมีติดตัวมาตั้งแต่เล็กๆ คือ ความเป็นคนจริง ทำอะไรทำจริง การที่ท่านปฏิบัติจนกระทั่งได้บรรลุธรรมเข้าถึงพระธรรมกายอันเป็นกายตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็เพราะท่านมีธาตุของคนจริงอยู่ในเนื้อแท้ของจิตใจ ใครที่ได้เห็นท่านแม้เพียงลักษณะภายนอก ก็จะต้องชื่นชมในความสง่างาม พอเห็นเท่านั้นก็ เกิดความเคารพรัก อยากจะเข้าใกล้ มีทั้งความเกรงใจ ต้องรีบสำรวมระวัง มีทั้งความเลื่อมใสศรัทธา รู้สึกได้ถึงความเมตตา ขณะเดียวกันก็มีความน่าเกรงขามด้วย อุปมาท่านเหมือนกับแม่ทัพนั่งบัญชา การรบ ทั้งเด่น ทั้งสง่างาม ท่านมองหน้าใครตาไม่กะพริบ พอสบตาท่านเท่านั้น ราวกับแสงจากลูกนัยน์ตา 44 DOU ปฏิปทามหาปูชนียาจารย์