สืบสานวิชชาธรรมกาย : หน้า 112/157

สืบสานวิชชาธรรมกาย คำบัญชาของหลวงปู่วัดปากน้ำ ประมาณปี พ.ศ. 2497 ห้าปีก่อนที่หลวงปู่วัดปากน้ำจะมรณภาพ คราวนั้นท่านเรียกประชุม ลูกศิษย์ทั้งหมด ทั้งในวัดและนอกวัด เพื่อประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่า อีก 5 ปี ท่านจะมรณภาพ ให้ทุกคน ช่วยกันเผยแผ่วิชชาธรรมกายไปทั่วโลก เพราะสำคัญและมีประโยชน์มาก วิชชานี้ช่วยคนได้ทั้งโลก และสั่งไม่ให้คุณยายไปไหน ให้อยู่ที่วัดปากน้ำ รอผู้ที่จะมาสืบทอดวิชชาธรรมกายในวันข้างหน้าต่อไป ห้าปีต่อมา หลวงปู่ท่านอาพาธหนัก บรรดาพระภิกษุต่างห้อมล้อมท่านเต็มไปหมด คุณยายไม่ สามารถขึ้นไปเยี่ยมท่านได้ ได้แต่สังเกตคอยฟังข่าวอยู่ห่างๆ เพราะวินัยความเป็นอยู่ที่หลวงปู่วัดปากน้ำ เข้มงวดตลอดมานั้น ทำให้แม่ชีต้องสำรวมระวังตัวเองให้อยู่ห่างๆ พระภิกษุ จนกระทั่งถึงวาระสุดท้าย ของชีวิต หลวงปู่ท่านก็มรณภาพลง เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2502 เวลาบ่าย 3 โมงเศษ หลังจากที่หลวงปู่มรณภาพแล้ว เหล่าลูกศิษย์นักทำวิชชาทั้งหลายต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศ ละทาง บางคนก็ไปอยู่ที่อื่น บางคนก็ยังปักหลักสอนธรรมปฏิบัติอยู่ตามกุฏิ หรือตามบ้านของแต่ละคนใน บริเวณวัดปากน้ำ ส่วนคุณยายท่านไม่ได้ย้ายไปไหน ท่านมีความกตัญญูกตเวที อยู่คอยปรนนิบัติ ช่วยเหลือดูแลคุณยายทองสุกผู้เป็นครูสอนธรรมะให้ท่านเป็นคนแรกที่บ้าน 3 ชั้น ซึ่งอยู่ในบริเวณวัดปากน้ำ ความจริง คุณยายย้ายมาพักกับคุณยายทองสุกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งในสมัยนั้น ท่านอยู่ ร่วมกันเหมือนพี่กับน้อง แต่บางครั้งก็เป็นครูบาอาจารย์ของกันและกัน ทั้งนี้เพราะคุณยายทองสุกท่าน ได้รับหน้าที่จากหลวงปู่วัดปากน้ำ ให้ไปเผยแผ่วิชชาธรรมกายทั่วประเทศ ซึ่งท่านก็ทำหน้าที่ฝ่าย เผยแผ่นี้ได้อย่างดียิ่ง เมื่อต้องออกจากโรงงานทำวิชชาไปหลายๆ วัน ท่านกลัวว่าธรรมะจะไม่ทันคนอื่น เมื่อกลับมาจึงต้องมาถามคุณยายว่าทำวิชชาไปถึงไหนแล้ว คุณยายก็จะแนะนำให้ คุณยายทองสุก จึงสามารถทำวิชชาและเผยแผ่ได้อย่างดีเยี่ยม ทำให้วิชชาธรรมกายเผยแผ่กว้างไกลไปทั่วประเทศ ในชนทุกระดับชั้น ท่านจึงมีลูกศิษย์มากมาย คราวใดที่ต้องเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานแล้วกลับมา พักผ่อนที่บ้าน ท่านก็จะได้รับการอุปัฏฐากดูแลอย่างดียิ่งจากคุณยาย ในราวปี พ.ศ. 2503 คุณยายทองสุกล้มป่วยลงด้วยโรคมะเร็งที่มดลูก ในระหว่างนั้น หากอาการ ของโรคกำเริบขึ้น ท่านก็จะไปพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช ครั้นพออาการดีขึ้น ก็กลับมาพักที่บ้าน เข้าออกโรงพยาบาลอยู่อย่างนี้ จนกระทั่งอาการหนัก หมดทางรักษาแล้ว ท่านจึงได้นอนพักอยู่แต่ที่บ้าน 1 หมายถึงบ้านที่มี 3 ชั้น ชั้นล่างนั่งได้ แต่ยืนไม่ได้ ชั้นที่ 2 คือ ชั้นที่คุณยายอยู่ ชั้นที่ 3 สูงกว่าชั้นที่ 2 ราว 1 เมตร ภาคที่ 2 ประวัติคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง DOU 97