ศึกษาวิชชาธรรมกาย : หน้า 101/157

ศึกษาวิชชาธรรมกาย โดยปกติแล้ว คุณนายเลี้ยบจะเชิญคุณยายทองสุก สำแดงปั้น ศิษย์ของหลวงปู่วัดปากน้ำที่ ปฏิบัติธรรมได้ผลดีจนหลวงปู่ไว้วางใจส่งออกไปเผยแผ่ธรรมะให้มาสอนธรรมะที่บ้านคุณนายเลี้ยบเป็นประจำ เมื่อคุณยายเห็นคุณยายทองสุกมาก็ดีใจ เพราะท่านรู้ว่าคุณยายทองสุกสามารถสอนธรรมะได้ คุณยาย รู้สึกอยากเข้าใกล้ อยากฟังธรรม อยากปฏิบัติตาม แต่ด้วยความคิดที่ว่าเวลานี้ท่านอยู่ในฐานะที่อาศัย เขาอยู่ การที่จะไปนั่งปฏิบัติธรรมกับเจ้าของบ้านนั้นไม่เป็นการสมควร คุณยายจึงหาโอกาสเข้าไปคอย ดูแลคุณยายทองสุก เพื่อจะได้มีโอกาสเรียนธรรมปฏิบัติบ้าง ด้วยเหตุนี้คุณยายจึงต้องเหน็ดเหนื่อยมากขึ้น เพราะต้องเอาเวลามาคอยดูแลเอาใจใส่คุณยาย ทองสุก นอกเหนือจากงานบ้านที่ต้องทำอยู่เดิม เริ่มตั้งแต่นำเสื้อผ้าของคุณยายทองสุกไปซักตาก พับ และ รีดให้อย่างประณีตเป็นระเบียบเรียบร้อย นอกจากนั้นยังดูแลปูที่หลับที่นอนให้อย่างตึงเรียบ สวยงาม หรือ แม้แต่มุ่งก็สะอาด มีกลิ่นหอม ตลอดจนการจัดเตรียมเรื่องอาหารการกินจิปาถะ ทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ เพียงเพื่อให้คุณยายทองสุกเมตตาสอนธรรมปฏิบัติให้อย่างเดียวเท่านั้น ด้วยความทุ่มเทของคุณยาย ทำให้คุณยายทองสุกให้ความเมตตาเอ็นดูคุณยายมาก จนกระทั่ง วันหนึ่งท่านถามคุณยายว่า “จะเรียนธรรมะบ้างไหมล่ะ” เมื่อได้ฟังดังนี้ คุณยายก็รู้สึกดีใจเป็นที่ยิ่ง รีบตอบว่า “อยากเรียนจังเลย แต่ว่าขึ้นไปเรียนด้วยไม่ได้ กลัวเจ้าของบ้านจะไม่อนุญาต” คุณยายทองสุกจึงขอ อนุญาตเจ้าของบ้านให้คุณยายขึ้นไปนั่งสมาธิด้วย และสอนธรรมปฏิบัติ โดยแนะนำให้วางใจไว้ที่ ศูนย์กลางกายฐานที่ 7 แล้วภาวนาสัมมา อะระหัง ดังนั้น วันหนึ่งๆ ในระหว่างนั้น คุณยายจะรีบทำงานบ้านให้เสร็จอย่างรวดเร็ว เพื่อหาโอกาส นั่งสมาธิตามลำพัง เพราะหากงานบ้านเสร็จเร็วเพียงใด ท่านก็จะมีเวลานั่งสมาธิมากขึ้นเพียงนั้น แต่ชีวิตที่ต้องทำงานบ้านนั้นยากที่จะหาเวลาว่างเป็นของตนเอง เพราะแม้จะเสร็จงานอย่างหนึ่ง แล้ว เจ้าของบ้านก็ยังให้ไปทำงานอื่นต่อไปอีกได้ตลอดเวลา เมื่อเป็นเช่นนี้ งานของคุณยายจึงหนักมาก เพราะ อยากได้โอกาสศึกษาธรรมะที่วัดปากน้ำ เพราะอยากจะไปปฏิบัติธรรมกับเจ้าของบ้านเวลาคุณยายทองสุกมา แล้วก็หนักเพราะว่าต้องบริหารเวลา เพื่อให้ได้โอกาสว่างในการปฏิบัติธรรมส่วนตัวโดยไม่เสียงาน แต่ถึง กระนั้นท่านไม่เคยปริปากพร่ำบ่น การเรียนธรรมปฏิบัติที่บ้านคุณนายเลี้ยบ จะเรียนกันบนดาดฟ้า เพราะว่าอากาศเย็นสบาย หลังจากทำงานเสร็จในแต่ละวันแล้ว แม้จะดึกดื่น คุณยายก็จะขึ้นมานั่งสมาธิบนดาดฟ้านี้เพียงลำพังเสมอ ท่านพยายามทำความเพียรเรื่อยไป เริ่มตั้งแต่ตอนแรกๆ ก็คิดฟุ้งมาก จนกระทั่งฟุ้งน้อย จากฟุ้งน้อยจนถึง ไม่ฟุ้งเลย และจากไม่ฟุ้งเลยมาถึงขั้นรู้สึกโล่ง โปร่ง เบา สบาย แล้วในที่สุดก็เห็นจุดสว่างเล็กๆ เหมือน ดวงดาวในอากาศเกิดขึ้นภายใน ท่านทำใจหยุดในหยุด นิ่งในนิ่ง ดิ่งเข้ากลางของกลางเข้าไปเรื่อยๆ ในที่สุด ท่านก็สมปรารถนา เข้าถึงธรรมกายบนดาดฟ้านั่นเอง 86 DOU ปฏิปทา มหาปูชนียาจารย์