คุณธรรมและความกตัญญูของหลวงปู่วัดปากน้ำ : หน้า 63/157

ที่ต้องนำภัตตาหารไปทางเรือ เพราะสมัยนั้นอยู่ในช่วงสงคราม สะพานพุทธชำรุด ส่วนถนน ฝั่งธนบุรีไปถึงตลาดยังสร้างไม่เสร็จ รถโดยสารก็ยังไม่มี หลวงปู่ทำอย่างนี้อยู่หลายเดือนจนกระทั่ง สมเด็จพระวันรัตมรณภาพ การที่หลวงปู่แสดงความกตัญญูด้วยศิลานุปัฏฐากนี้ ทำให้สมเด็จพระวันรัตเห็นถึงคุณธรรมในตัว หลวงปู่ จนวันหนึ่งเมื่อเจ้าคุณพระพิมลธรรม (ฐานทัตตเถร) วัดมหาธาตุ มาเยี่ยมสมเด็จพระวันรัตในเวลา ค่ำสมเด็จพระวันรัตได้เอ่ยปากขอร้องให้ช่วยแต่งตั้งพระครูสมณธรรมสมาทาน วัดปากน้ำ เป็นอุปัชฌายะด้วย เจ้าคุณพระพิมลธรรมรับด้วยความยินดี และรับรองว่าจะจัดการให้ ในเวลาต่อมา หลวงปู่วัดปากน้ำก็ได้ รับตราตั้งเป็นพระอุปัชฌาย์ และสิ่งที่แสดงออกถึงความกตัญญูกตเวทีของหลวงปู่อีกเหตุการณ์หนึ่งก็คือ ในสมัยที่ท่านเรียน ทางปริยัติอยู่ที่วัดพระเชตุพนฯ ท่านลำบากในเรื่องการขบฉันมาก บางวันบิณฑบาตไม่พอฉัน บางวันไม่ได้ เลย แต่ด้วยความเพียรจึงมีผู้เลื่อมใส ปวารณาในเรื่องภัตตาหาร รวมทั้งแม่ค้าข้าวแกงคนหนึ่งที่ชื่อ นวม ก็ได้จัดภัตตาหารเพลถวายเป็นประจำ เมื่อหลวงปู่ย้ายมาวัดปากน้ำ แม่ค้าผู้นี้ทุพพลภาพลงเพราะชรา ขาด ผู้อุปการะ ท่านก็ได้รับตัวมาอยู่ที่วัดปากน้ำ และอุปการะทุกวิถีทาง เมื่อสิ้นชีวิตก็ได้จัดการฌาปนกิจศพให้ นับว่าท่านเป็นผู้ที่มีความกตัญญูที่หาได้ยากยิ่ง เห็นคุณค่าในสิ่งเล็กน้อย หลวงปู่ท่านเห็นคุณค่าในทุกสิ่งที่ญาติโยมถวายมา แม้สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ท่านไม่มองข้ามเลย อย่างเช่นในเวลาที่หลวงปู่เดินไปฉันภัตตาหารที่โรงครัว ครั้งใดที่ท่านเห็นเมล็ดข้าวสารเมล็ดเล็กๆ ตกอยู่ บนพื้น หลวงปู่จะเรียกเด็กมาเก็บทุกที เพราะเห็นว่าเมล็ดข้าวสารแม้เพียงเล็กน้อย แต่ถ้าเก็บบ่อยๆ เข้า ก็จะรวมกันเป็นจำนวนมาก สามารถนำมาเลี้ยงคนได้เหมือนกัน เมื่อญาติโยมที่มาทำบุญเห็นก็ยิ่งเกิด ความเลื่อมใสท่านมากขึ้น ดังนั้นไม่แปลกเลยที่ในสมัยนั้นจะมีผู้นำข้าวสารบรรทุกเรือมาถวายที่วัดปากน้ำ ไม่ขาดสาย หลวงปู่ท่านเป็นคนประหยัด ละเอียดถี่ถ้วน เดินไปตามถนนพบเห็นเศษไม้เป็นท่อน ก็เก็บเอามา บอกว่าเอาไว้ทำปืนได้ พวกผ้าขี้ริ้วขาดแล้วอย่าเอาไปทิ้ง เผื่อมันจำเป็น อะไรรั่วขึ้นมา เอาน้ำมันยางโปะ ก็กันได้ชั่วระยะ ไม่ให้ทิ้ง และที่ล้างชามอย่าไปเทพรวดๆ ค่อยๆ รินเอาน้ำออก แล้วเอาส่วนที่เหลือ ไปให้ หมูให้หมากิน ท่านสอนละเอียดเลย สอนบ่อยๆ สอนมากๆ เข้าก็ค่อยๆ ซึมเข้าไป สมณศักดิ์ของหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ในขณะนั้น 48 DOU ปฏิปทา มหาปูชนียาจารย์