การฝึกฝนญาณทัสสนะโดยคุณยาย : หน้า 119/157

ของเขาที่ไม่ยอมจำนนต่อญาณทัสสนะอันแม่นยำของคุณยายซึ่งได้ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีจากหลวงปู่ วัดปากน้ำ ในสมัยก่อน หลวงปู่วัดปากน้ำท่านจะฝึกให้ไปดูนรก ดูสวรรค์เป็นปกติ ซึ่งผู้ศึกษาจะต้องหมั่น ฝึกฝนด้วยความเอาใจใส่ เพื่อให้ญาณทัสสนะแม่นยำ จึงจะหาคำตอบมาตอบหลวงปู่ท่านได้อย่างถูกต้อง ซึ่งถ้าหากไม่ขยัน และไม่จดจ่อ จะทำให้ตอบคำถามผิด เวลาใครตอบผิดอย่างนี้หลวงปู่ท่านจะดุว่า “ไอ้ขี้ไต้” หมดทุกคน คำว่า “ขี้ไต้” ก็คือเชื้อเพลิงชนิดหนึ่ง เวลาจะจุดให้ติดไฟต้องเขี่ยขี้ คือ เศษขี้เถ้าและถ่าน ซึ่ง หมดน้ำมันยางแล้วออกเสียก่อน เมื่อเขี่ยขี้ใต้ถึงบริเวณที่มีน้ำมันยางชุ่มอยู่แล้วจึงจุด พอมันจะดับ ก็ต้องเขี่ยขี้ออกอีก มันจึงจะติดขึ้นมาใหม่ นี่คือธรรมชาติของขี้ใต้ ผู้ที่เรียนวิชชาหากเป็นประเภทขี้ใต้ เมื่อไม่ถูกครูบาอาจารย์กระตุ้น ก็จะนั่งปล่อยใจให้ล่องลอยคิดไปในเรื่องราวต่างๆ นึกองค์พระได้บ้าง ไม่ได้บ้าง หรือไม่ก็ไปเดินเล่น เข้าห้องน้ำ ดูนก ดูไม้ ดูดาวดูเดือน พอเรียกทีก็มานั่งที แต่สำหรับคุณยาย แล้วท่านไม่เคยโดนหลวงปู่วัดปากน้ำดุด้วยคำนี้เลย จนกระทั่งหลวงปู่ท่านมรณภาพไป คุณยายเป็นประดุจ ม้าอาชาไนย เวลาเห็นนายสารถีเฆี่ยนตีม้าตัวอื่นเพราะทำไม่ถูกต้อง ม้าอาชาไนยก็จะสอนตัวเองได้ และไม่ยอมทำผิดทำนองเดียวกันนั้นให้ถูกเฆี่ยนตีด้วย ดังนั้นคุณยายท่านจึงศึกษาค้นคว้า ขวนขวาย นั่งสมาธิด้วยวิริยะอุตสาหะ จนเป็นบุคคลตัวอย่างที่สำคัญยิ่งในโรงงานทำวิชชา โดยปกติแล้วคุณยายเป็นคนแข็งแรงและกระฉับกระเฉง สดชื่น ผ่องใสอยู่เสมอ แต่ภายหลังจาก ที่คุณยายทองสุกละโลกไปแล้ว สุขภาพของท่านก็ทรุดโทรมลงจนล้มป่วยอย่างหนัก ลูกศิษย์คนหนึ่งที่คอย เป็นห่วงเป็นใยก็จะพาคุณยายไปหาหมอรักษาตัวอยู่เป็นประจำ และมีลูกศิษย์อีกคนหนึ่งอยากได้บุญใน การอุปัฏฐากคุณยายบ้าง จึงรับท่านไปพักที่บ้านของเขาแถวสุขุมวิท ไม่ว่าคุณยายจะไปอยู่ ณ แห่งหนตำบลใด หลวงพ่อธัมมชโยก็ตามไปเยี่ยมคุณยายถึงที่นั่น หลวงพ่อต้องเดินไปเป็นระยะทางที่ยาวไกลหลายกิโลเมตร เนื่องจากบ้านที่คุณยายไปพักนั้น ไม่สามารถ นำรถยนต์เข้าไปถึงได้ กว่าจะถึงบ้านก็นับว่าลำบากพอสมควร แต่ท่านคิดว่าแม้จะลำบากมากมายกว่านี้ ร้อยเท่าพันทวี ท่านก็ไม่ท้อถอย เพราะในส่วนลึกของใจแล้ว มุ่งมั่นที่จะไปต่อวิชชากับคุณยายเพียงอย่างเดียว ใจของท่านผูกพันอยู่กับคุณยายและวิชชาธรรมกายเท่านั้น กว่าจะเดินไปถึง เนื้อตัวของหลวงพ่อก็โชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อเข้าไปในบ้านเห็นคุณยายนอน คลุมโปงอยู่บนเตียง หลวงพ่อก็เดินตรงเข้าไปหา และถามเรื่องวิชชา “ยาย อย่างนี้แล้วทำยังไงต่อ” เมื่อ คุณยายได้ยินคำถาม ท่านจึงเปิดหน้าออกมาต่อวิชชาให้ โดยมิได้คำนึงถึงอาการป่วยไข้ที่กำลังรุมเร้า หาก แต่ทุ่มเทชีวิตจิตใจถ่ายทอดความรู้ให้ลูกศิษย์ ครูผู้สอนนอนเอาผ้าคลุมโปง ปิดหน้าบ้าง เปิดหน้าบ้าง ลูกศิษย์ก็นั่งสมาธิอยู่หน้าเตียงด้วยเหงื่อโทรมกาย แต่ในใจนั้นท่วมท้นไปด้วยความสุข หลวงพ่อศึกษาวิชชาธรรมกายอยู่กับคุณยายด้วยความสนุกสนาน จนกระทั่งคุณยายหายป่วย 104 DOU ปฏิปทา มหาปูชนียาจารย์