คุณยายในยามสงครามและความสงบของจิตใจ : หน้า 111/157

ในยามสงครามโลก ไม่ว่าลูกระเบิดจะลงมามากมายเพียงใด คุณยายก็ไม่เคยมีอาการสะดุ้งกลัว ต่อมรณภัย หรือความอัตคัดขาดแคลนต่างๆ ที่เกิดขึ้น ไม่เคยแม้แต่จะปริปากพูดบ่น ท่านมีใจที่หยุด นิ่ง เฉย เป็นปกติ มุ่งไปถึงที่สุดแห่งธรรมเพียงอย่างเดียว ไม่ว่าหลวงปู่วัดปากน้ำสั่งอะไรก็ตาม คุณยายย่อมทุ่มเท ความสามารถทำได้ตามนั้นทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะท่านเป็นคนรักษาหน้าที่ยิ่งชีวิต และอยู่ในโอวาทของ หลวงปู่วัดปากน้ำเสมอ เมื่อหลวงปู่ท่านเห็นดังนั้น จึงได้รำพึงขึ้นมาในท่ามกลางนักรบกองทัพธรรมที่ร่วม ทำวิชชาปราบมารด้วยกันนั้นว่า “ลูกจันทร์นี่ หนึ่งไม่มีสอง” เหตุการณ์คราวนี้นับเป็นมหาปีติยิ่ง ในสมรภูมิ คำว่า “หนึ่งไม่มีสอง” นี้ หลวงปู่วัดปากน้ำท่านพูดครั้งเดียวในชีวิตของท่านเท่านั้น และไม่พูด กับใครอีกเลย นั่นหมายถึงว่า เป็นถ้อยคำอมตะที่สำคัญยิ่ง มอบให้แก่ผู้มีความดีสมบูรณ์พร้อมทั้งหมด อย่างคุณยาย เมื่อได้รับคำชมนั้น คุณยายมิได้ลิงโลดใจหรือหยิ่งผยองของตัวเลย ยังคงรักษาภาวะปกติและ ทำความเพียรของท่านเรื่อยไป หยุดในหยุด อยู่กับธรรมะตลอดทั้งวันทั้งคืน นอกจากธรรมะภายในที่เป็นหนึ่งไม่มีสองแล้ว ท่านยังมีอุปนิสัยมักน้อย สันโดษ เป็นคนชอบให้ ไม่ชอบสะสม ดังเช่นวันหนึ่ง มีคนเอาพัดขนนกยูงมาถวายหลวงปู่วัดปากน้ำ แต่เขาถวายเพียงด้ามเดียว เท่านั้นในขณะที่ในโรงงานทำวิชชามีคนตั้งมากมาย หลวงปู่จึงให้จับฉลาก และท่านก็นึกว่าใครที่มีธรรมะดี ที่สุดขอให้จับฉลากได้พัดนี้ จากนั้นท่านวางใจเป็นกลางๆ ให้พวกอุบาสิกาเขียนฉลากแล้วก็จับฉลากกันไป คุณยายก็นั่งเข้ากลางของกลางไปเรื่อยๆ คุณยายจับฉลากเป็นคนสุดท้าย แต่น่าอัศจรรย์ยิ่งที่ฉลากใบเดียวใบนี้หลีกมือคนอื่นมาถึงมือของ คุณยายได้ ท่านจับได้มาแล้วก็อ่านไม่ออก ต้องให้คนอื่นช่วยอ่าน พออ่านแล้วก็เฮกันทั้งห้อง เขาบอกว่า “พี่จันทร์ นามสกุล ขนนกยูง ได้พัดขนนกยูง” แต่พัดด้ามนี้อยู่กับคุณยายได้เพียงวันเดียว เพราะคุณยาย ทองสุกท่านมาขอ “อีก้างเอ๊ย มึงเอามาให้กูเหอะ กูจะไปทำบุญ” คุณยายก็ว่า “เอาไปเลยพี่” ท่านพูดง่ายๆ อย่างนี้ ถ้าใครขออะไรเป็นต้องให้ทุกที คุณยายสนใจอยู่แต่เรื่องธรรมะภายใน เรื่องภายนอกท่านไม่สนใจเลย มีอยู่คราวหนึ่ง หลวงปู่ วัดปากน้ำท่านลองใจ ในขณะที่ถามเรื่องวิชชากันไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ๆ หลวงปู่ก็ถามคุณยายขึ้นมาว่า “ลูกจันทร์ ปลาสลิดมันอร่อยตรงไหนวะ” คุณยายนิ่งอึ้งไป ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เพราะโดยปกติแล้ว หลวงปู่วัดปากน้ำท่านจะถามเรื่องวิชชา ซึ่งคุณยายจะตอบได้หมด แต่พอถามเรื่องปลาสลิด ท่านนึกไม่ออก เพราะท่านรับประทานอาหารไปตามหน้าที่เพียงเพื่อหล่อเลี้ยงร่างกายให้คงอยู่ได้ จะได้มีเรี่ยวแรง ทำวิชชาเท่านั้น ไม่ได้สังเกตว่ามันอร่อยหรือไม่ เพราะท่านมุ่งหยุดในหยุด เข้ากลางของกลาง มุ่งไป ปราบมารเพียงอย่างเดียว ท่านบริสุทธิ์ใจ จริงใจต่อหน้าที่ ซึ่งเกื้อกูลให้ท่านทำวิชชาได้อย่างเชี่ยวชาญ 96 DOU ปฏิปทามหาปูชนียาจารย์