การขอขมาและการตามหาพ่อในสัมปรายภพ : หน้า 99/157

ตามธรรมเนียมที่เคยเห็นมา เพราะหากไปขอขมาในเวลาที่พ่อยังแข็งแรงอยู่ พ่ออาจจะโกรธขึ้นมาอีกก็เป็นได้ หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็ล้มป่วยลง พ่อป่วยหนักหลายเดือน ถึงกับต้องป้อนข้าวกันทุกวัน ลูกๆ จะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาดูแลพ่อ จนกระทั่งเช้าวันที่เป็นวาระสุดท้ายของพ่อ หลังจากที่คุณยาย ป้อนข้าวให้พ่อเสร็จ ท่านก็เข้าครัวไปกินข้าว แล้วพายเรือออกไปดูต้นข้าวที่กำลังออกรวงอยู่เต็มท้องนา ตามปกติ เมื่อกลับมาถึงบ้าน ท่านเห็นทุกคนกำลังร้องไห้กับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของพ่อ พี่น้องต่าง ตำหนิว่าคุณยายไปที่ไหนมา ทำไมไม่มาขอขมาพ่อ คุณยายฟังถ้อยคำเหล่านั้นด้วยใจที่สงบนิ่ง ท่านไม่ ร้องไห้คร่ำครวญ เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ที่จะต้องมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่ยังคิดกังวล เกี่ยวกับคำแช่งของพ่ออยู่ตลอดเวลา กลัวว่าจะติดตัวไปในภพเบื้องหน้า เพราะท่านกลัวบาป จึงตั้ง ปณิธานที่จะตามหาพ่อในสัมปรายภพนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา แสวงหาธรรม แม้วันเวลาจะผ่านไป ความปรารถนาที่จะไปขอขมาพ่อก็ไม่เคยหายไปจากใจของคุณยายแม้แต่น้อย ท่านระลึกเสมอว่า สักวันหนึ่งจะต้องไปหาพ่อให้ได้ ไปเพื่อขอขมาจะได้พ้นเวรพ้นกรรมตามที่พ่อแช่งเอาไว้ และหากทราบว่ามีสำนักอาจารย์ใดสามารถสอนให้ไปหาพ่อที่จากโลกนี้ไปแล้วได้ ท่านก็พร้อมจะละทิ้ง ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไปขอเป็นศิษย์ทันที ในราวปี พ.ศ. 2470 เมื่อคุณยายอายุได้ 18 ปี มีข่าวลือว่าหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ สามารถ สอนคนให้เข้าถึงธรรมกายได้ และหากใครเข้าถึงธรรมกายแล้วก็สามารถไปนรก ไปสวรรค์ ไปนิพพานได้ ไปเยี่ยมพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย หรือญาติมิตรที่ตายไปแล้วก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถจับมือถือแขนกันได้ หากญาติใครตกนรกก็ช่วยให้พ้นได้ หรือถ้าหากญาติขึ้นสวรรค์ ก็เอาบุญไปเพิ่มให้ได้ เมื่อได้ยินข่าวนี้คุณยายรู้สึกดีใจมาก ท่านตั้งใจว่าจะต้องไปพบหลวงปู่วัดปากน้ำให้ได้ นับแต่นั้น มาไม่ว่าในยามที่กำลังทำนาหรือยามว่างจากภารกิจทำนาท่านจะคำนึงถึงเรื่องการไปขอขมาพ่ออยู่ตลอดเวลา และรอคอยจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร ราวปี พ.ศ. 2478 เมื่อคุณยายอายุได้ 26 ปี ท่านได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ลาแม่และพี่น้อง โดยมอบทรัพย์สมบัติ อันได้แก่ที่ดินที่เป็นกรรมสิทธิ์ของท่านให้กับน้องสาวและพระน้องชาย อีกทั้งแก้ว แหวนเงินทองทั้งหมดของท่าน ก็ถอดยกให้พี่น้องไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงปณิธานอันแน่วแน่ที่จะไปตาม หาพ่อเท่านั้น เมื่อไปกราบลาแทบเท้าของแม่ และบอกความตั้งใจให้แม่รับรู้ แม่ฟังแล้วก็ร้องไห้ แม้ว่าความรัก 84 DOU ปฏิปทา มหาปูชนียาจารย์