การศึกษาและปฏิบัติธรรมของคุณยายที่วัดปากน้ำ : หน้า 105/157

จะต้องเหนื่อยมากเป็นพิเศษ เพราะต้องอยู่หน้าเตาไฟ ต้องตื่นแต่ดึกแต่ตื่นไปหาซื้ออาหารมา นอกจากการปรุงอาหารอยู่หน้าเตาไฟจะร้อนแล้ว ยังต้องเหน็ดเหนื่อยจัดแจกอาหารอีก ดังนั้นไม่ว่าเขา จะให้อาหารด้วยกิริยาอาการอย่างไรก็ตาม หน้าที่ของท่านคือรับประทานอาหารของหลวงปู่วัดปากน้ำ เพื่อให้มีแรงปฏิบัติธรรม และเพื่อศึกษาวิชชาธรรมกายเท่านั้น ส่วนการที่ใครมองว่าคุณยายเป็นโรคนั้น ท่านก็คิดว่าดีเหมือนกัน เพราะจะได้ปลีกตัวมาอยู่ ตามลำพัง รับประทานอาหารคนเดียวจะอิ่มเวลาไหนก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจใคร ขณะที่รับประทานก็มีเวลา สำหรับตรึกธรรมะไปด้วย เสร็จแล้วก็ไปล้างจาน ล้างจานไปด้วยขณะเดียวกันก็ล้างใจไปด้วย สะอาด ทั้งจานสะอาดทั้งใจ คุณยายท่านมีความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวในการศึกษาวิชชาธรรมกายเพียงอย่างเดียว ไม่เคยรู้สึก หวั่นไหวต่อเรื่องไร้สาระ ให้เป็นอุปสรรคต่อการแสวงหาธรรมะของท่านเลย ก้าวไปสู่การทำวิชชา คุณยายเป็นคนใหม่ที่ก้าวเข้ามาสู่การทำวิชชา แต่ท่านไม่ประมาท ตรึกธรรมะตลอดทุกอิริยาบถ ไม่คิดถึงเรื่องใดทั้งสิ้น ฝึกหยุดในหยุด นิ่งในนิ่ง เข้าไปเรื่อยๆ ทั้งวันทั้งคืน ด้วยความวิริยะอุตสาหะ เพื่อ จะได้รู้เห็นวิชชาเหมือนผู้ที่มาก่อน หลวงปู่วัดปากน้ำท่านจะได้ใช้งานได้อย่างทันใจ เมื่อฝึกมากขึ้นความ ละเอียดก็เพิ่มขึ้นไปตามลำดับจนละเอียดกว่าเดิมที่เคยเป็นมาก่อน และสว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ยาม เที่ยงวันมาร้อยเรียงกันเต็มท้องฟ้า ต่อมาหลวงปู่วัดปากน้ำท่านมักจะถามคำถาม ซึ่งคุณยายไม่เคยคิดมาก่อน วันแรกที่ท่าน เจอข้อสอบของหลวงปู่วัดปากน้ำ คำถามแรกก็คือ “ลูกจันทร์ เมื่อกี้หลวงพ่อเดินผ่านโบสถ์มา เห็นนกมันไปเกาะบนหลังคา มันเหลียวมาดู ข้างหลัง แล้วมันก็หันไปดูข้างหน้า มันทำอย่างนั้นทำไม” เมื่อฟังคำถามแล้ว คุณยายท่านก็หยุดนิ่งอย่างเบาสบาย หยุดในหยุด ดิ่งเข้ากลางไป พอหยุด ถูกส่วนก็เห็นเป็นเรื่องเป็นราว ทั้งรู้ทั้งเห็น แล้วตอบว่า เจ้าค่ะ” “นกมันก็หันไปดูทางที่มันมา จะได้จำทางได้ แล้วมันก็มองไปข้างหน้า ดูที่หมายที่มันจะไปหากิน หลวงปู่วัดปากน้ำท่านก็ว่า “เออ มันต้องอย่างนี้” หลวงปู่วัดปากน้ำท่านจะค่อยๆ ถามจากง่ายไปหายาก พอวันรุ่งขึ้นท่านก็ถามอีก “ลูกจันทร์ 90 DOU ปฏิปทา มหาปูชนียาจารย์